Kerstblog: Kleine stapjes
Hoewel de temperaturen er (nog) niet bij passen, de tuinbonen en doperwten op mijn tuin spontaan opkomen en er knoopkruid, duizendblad, goudsbloem, kaasjeskruid en paardenbloemen bloeien op de moestuin is het tijd voor hartje Midwinter. Vanavond zal ik de kaarsjes branden, mijn eigen ritueeltje maken en in winterrust gaan. Het is de langste nacht van het jaar en de geboorte van het licht. De cyclus zal 12 dagen stil staan voor alles begint te draaien, de sapstromen weer opgang komen en we naar het licht gaan. Het is een tijd van overgangen. Donker naar licht. Een periode om aan jezelf te werken. Kleine stapjes te maken… In deze kerstblog een nieuwe boodschap van de natuur. De jaarlijkse kerstboodschappen kun je onderaan deze blog terug lezen. Laat je inspireren…
Vuur aanmaken, eten koken.
Ik moest vandaag denken aan enkele winters geleden. Gekleed in een dikke wollen trui, leefde ik tijdens Midwinter afgezonderd in een oud huis in het bos. Mijn routine bestond uit dagelijks hout kloven (je leest het verhaal terug door hier te klikken), vuur aanmaken en eten koken. Dit leerzame proces van hoofd vs lijf nam een halve dag in beslag. Gewapend met mijn ‘vrouwenbijltje’ was dit een prima winterritueel. Het kloven maakte mij rustig, kalm en sterk. In hele kleine stapjes bouwde ik een vuurtje. Zowel innerlijk als buiten liet ik het vuur branden. Dit proces van houthakken ging niet vanzelf, ik moest alle taken letterlijk in stapjes hakken. Als ik één activiteit dit jaar het meest heb gemist, dan is dat het wel. Het maken van (deze) kleine stapjes. Het hakken van hout.
Heel bewust in kleine stapjes hout kloven.
Op eigen benen staan doe je zelf. Instinctief ontdek je als ‘aardwezen’ de wereld om je heen. Door te vallen en weer op te staan. Wiebelig knal je soms met je hoofd ergens tegenaan, of stoot je dan een armpje of been. Ik weet nog hoe dat ging bij mijn nichtjes. De een had er geen haast mee en kroop razend snel door de woonkamer, de ander sloeg heel wat stapjes over er stond al snel op haar benen. Als een vorstin hield zij zich vast aan de bank en balanceerde op haar kleine voeten door de woonkamer. Ze voelde zich krachtig, zelfverzekerd en dapper bij ieder stapje dat ze zelf maakte. Vanaf dat moment wilde ze het allemaal al zelf doen.
Waar is dat gevoel gebleven wanneer je groter wordt?
Als volwassenen weet je haast niet meer hoe het voelt om voor het eerst te leren lopen. We zijn tweebenige wezens die negen maanden ronddobberen in vruchtwater van mama en daarna mogen we leren dat de aarde ons draagt. Dit doen we eerst letterlijk met vallen en opstaan, maar daarna? Als je groot bent leert niemand je nog hoe je mag vallen en opstaan. Vanaf een bepaald moment STA je er alleen voor.
Alles wat we als kind hebben geleerd, ging met kleine stapjes. Letterlijk kleine stapjes. Ergens vergeten we dit soms als volwassenen. Wanneer we ouder worden moet alles sneller en slaan we (soms onbewust) heel veel stappen over, waardoor we keer op keer vallen. Sommige van ons herinneren de eerste keer van zo’n valpartij nog en hoe we keer op keer blijven struikelen. Er zijn mensen die je helpen met opstaan, maar leren om te blijven staan zo geworteld als de bomen dat moeten we zelf doen.
En hierin schuilt mijn boodschap voor deze Midwinter en Joel. We zullen misschien een heleboel suiker eten deze periode en mogen best onthouden dat we hoe lekkerbekken we ook zijn, we niet van suiker zijn gemaakt. We mogen ons zelf toelaten om te vallen en even te blijven liggen. Als je de kracht maar kunt vinden om weer op te staan.
In hele kleine stapjes, want door te veranderen waar we op letten, veranderen we onze ervaringen.
De aandacht is eerst nog moeilijk te vinden om te focussen, maar bij de eerste stapjes is het de kunst om je weer kind te voelen. Al sta je te wankelen, wees trots op de stapjes die je maakt. Glimlach als je wakker wordt en gaat slapen, glimlach naar jezelf in de spiegel. JIj maakt die stapjes en omarm de seizoenen.
Misschien is er niemand die je helpt op te staan, maar je wordt zeker geholpen. Moeder Aarde laat je niet alleen. De afgelopen jaren heb ik heel bewust gemerkt hoe de natuur je beste leerkracht is om je te helpen helen.
Als we onze aandacht volledig richten op het maken van één stapje en daar een moment van zelfreflectie aankoppelen, kun jij in een paar kleine stapjes meer bereiken dan in een heel jaar van rennen, vliegen, vallen en weer opstaan.
Het gaat om de momenten, niet om de tijd. Vergeet je goede voornemens, deadlines wanneer je iets bereikt wilt hebben. Neem een moment voor je stapje en doe dat stapje heel bewust buiten in de natuur.
Holli-Anne Passmore, een hoogleraar psychologie aan de universiteit in Canada is een deskundige op het gebied van natuur en heling. Haar onderzoek toont aan dat het aandachtig observeren van natuur cruciaal is voor de heling van je geestelijke gezondheid. (Gebaseerd op de Noticing Nature Intervention in het Nederlands: Natuur Waarnemings Interventies uit de Psychologie) Bij mij is deze ‘techniek’ eigenlijk als vanzelfsprekend. Het gaat erom dat zodra je een stap buiten de muren van je huis zet, je eerst aandachtig kijkt wat je ziet. Buiten, wachtend op de bus, in het OV, op de fiets, tijdens het uitlaten van je hond of richting de winkel. Ga bewust opzoek naar natuur, een plantje, een vogel en … Observeer aandachtig, welk gevoel krijg je bij het waarnemen? Dat is het enige stapje dat je hoeft te maken. Nu, morgen en het nieuwe jaar. Het gaat niet om een groot bos, een avontuurlijke tocht in de wildernis of een strandwandeling. Het begint met een heel klein stapje: waarneming (van je eigen problemen).
Deze tekst slaat de spijker op zijn kop. Een bord langs de kant van de weg tijdens fietsvakantie.
Deze manier van zelfheling kan je hele visie op je leven veranderen. Simpelweg omdat de natuur overal is en ons in laat zien dat we het hele dag tegen kunnen komen. Er zijn zoveel onderzoeken dat natuur ons bewust en onbewust kan helen. De grootste heling die het je mag geven is dat de natuur je een boost geeft, wat een positieve stap kan zijn. En de beste tijd om een stapje te zetten is als de natuur kaal, dor en in winterrust is en jij tijd neemt voor jezelf.
In deze periode geeft het winterweer je een extra uitdaging om aan jezelf en je emoties te werken. Hak net als ik die uitdaging in stapjes. Ieder stukje natuur dat je bewust waarneemt en koppelt aan een emotie die je op dat moment voelt is een stukje (gratis) zelfheling. Van
- Kijk om je heen. Probeer bewust naar de natuur te kijken.
- Voel wat het met je doet. Welk gevoel krijg je erbij?
- kijk per seizoen wat er uniek is buiten en welke emoties het bij je oproept.
- zet je zintuigen aan het werk. Wat zie je, voel je en hoor je.
- Schrijf dit kort op voor jezelf, welke inzichten brengt het je?
Omarm je stapje(s) naar het licht.
Ik wens je een mooie Midwinter. Vanaf nu zal ik bewust de 12 heilige nachten doorgaan en omarmen. Graag schrijf ik je weer na 6 januari.
Laat je inspireren door mijn kerstboodschappen van vorige winters:
2022 De geheimen van de Winter
2021 in het bos, niet geschreven.
2020 in het bos, niet geschreven.
Mooie dagen en een groen 2026 gewenst!