Een wijsje in het hart

Een wijsje in het hart…

“Hope” is the thing with feathers –

That perches in the soul –

And sings the tune without the words –

And never stops – at all …” – Emily Dickinson

Met deze prachtige regels van het gedicht “Hope” open ik het hoofdstuk over vogels in mijn eerste boek: Moedertje Groen – in verbinding met de natuur.

Hoe heeft de natuur een wezen gemaakt die zulke zuivere unieke repertoire en melodieën kan fluiten? Voor de oren die het mogen horen. Voor de ogen die de kleine vogels kunnen waarnemen. Vogels zijn de componisten van de natuur, ze geven mij de kracht om te overleven.  Op het moment dat ik op breken sta, geeft het lied van de vogel mij hoop.

De vogels geven mij hoop de dag door te komen. Ze geven kracht tijdens de wandeling door het leven te gaan. Sommige tonen kan niet ieder menselijk oor waarnemen, de frequenties van goudhaantjes bijvoorbeeld. Hoe langer het menselijk oor in contact blijft komen met ruis, hoe meer de ziel wordt vertroebeld en de hoop wordt gedoofd. Bovendien kan niet iedereen kan de zuivere tonen van een wijsje nog waarderen. Die merel fluit tenslotte overal, toch?

Iemand vertelde mij dat zijn buurman de enige boom in zijn tuin heeft omgehakt omdat er iedere dag een vogel in zat te fluiten. De hoop was gevlogen. Hoewel we nu steeds meer de tonen van zangvogels kunnen waarderen, was dat niet altijd als vanzelf sprekend. Sterker nog, er is zelfs een periode geweest waarin men op de nachtegaal mocht jagen, omdat zij mensen uit hun slaap hielden. Toen waren de nachten nog stil. Een zangvogel kan best wat geluid produceren. Bepaalde zangvogels passen hun zangvolume aan hun omgeving aan, een zangvogel in de stad zal proberen over alle menselijke decibel proberen heen te zingen. (lees hier meer over of vogels doof worden van hun eigen gezang: klik hier voor het artikel: welke-vogel-zing-het-hardst? 

Laatst hoorde ik ze weer, na regen komt altijd zonneschijn en als de regen voorbij trekt komen de vogels weer tot leven. Hoog in de kruinen van loofbomen hoorde ik hun hoge deuntjes. Ik moest er héél goed voor luisteren, maar ze fladderde met mij mee: de goudhaantjes. Het ontroerde mij, ik was haast vergeten hoe klein ze werkelijk zijn. Dit vogeltje weegt slechts 5 gram, net zoveel als een velletje papier en krijgt dus liever geen nat pak, maar op droge zonnige dagen zijn heel sociaal en nieuwsgierig.

Precies op het moment dat ik het heel hard nodig heb vang ik een glimp van deze kleinste vogels van Europa op. Een golf van geluk gaat door iedere cel van mijn lijf. Het geluksmomentje groeit ergens diep van binnen en begint te gloeien. Er is weer hoop.

Hoe hard een vogel ook zingt, één ding is duidelijk: hij wil gehoord worden. Natuurlijk door zijn rivalen, soortgenoten en kroost maar soms is er een menselijk wezen in het voorbij gaan die zijn gezang opvangt. Herken je dat? Sta jij ook stil om te luisteren naar het ‘pop-up concert’ wat uit de struiken of bomen klinkt? Dan lijkt het heel even of hij voor mij zingt en de wereld om mij heen vervaagd.  Er zijn dagen dat ik overprikkelt wakker wordt door het voorbij razende verkeer, de tractoren, motoren en scooters die in de ochtendspits langs mijn huis razen. De dag begint met een donkere sluier boven mijn hoofd, maar ergens vanuit het gemeente plantsoen klinken óók die eerste zachte deuntjes van de heggenmus. De heggenmus is een van de vroege vogels die als eerst met zijn klanken de natuur laat ontwaken en dat ik die hele kleine deuntjes door het geruis van de drukke wereld kan horen raakt mij intens. Er is hoop…

Er zijn dagen dat ik mijzelf niet kan dragen en net op het moment dat mijn hart breekt, hoor ik die hele hoge piepjes en druk ‘gepraat’ vanuit het struikgewas. Direct weet ik dat ik omringd ben door een mezenkolonie, wanneer ik stil ga staan zie ik steeds meer gevederde bolletjes in de kruinen van de bomen. Staartmezen, koolmezen, pimpelmezen dartelen door de bomen. Er is hoop, altijd.

 

 

Vol verlangen ik ieder voorjaar op een dosis gevleugelde hoop. Liederen die recht door merg en been gaan, het gezang van de nachtegaal, de spreeuw, leeuwerik en de zomerse liederen van een merelman. En in de winter struin ik langs het kreupelhout en speur ik de bosbodem af op zoek naar het mannetje met het wipstaartje: de winterkoning. Zijn riedeltje van ruim 90 decibel kan ik in de verte al horen. Hij mag er zijn, hoe klein ook zingt hij luidkeels alsof zijn leven er vanaf hangt. Als ik dichtbij het mannetje sta dan doet zijn scherpe gezang zelfs pijn aan mijn oren.

Hoop is een vogeltje, wat je mag laten landen in je ziel. Het zal je blijven inspireren, zelfs in deze moeilijke periode. Het maakt niet uit hoe pijnlijk de omstandigheden zijn, we hebben allemaal een vogeltje nodig, wat voor ons zal blijven zingen…

Wie wil jij hoop geven? Het delen van dit verhaal wordt zeer gewaardeerd.

__________________________________________________________________

Leestip: meer lezen over hoe vogels je hart kunnen veroveren? Lees dan het boek: Moedertje Groen – In verbinding met de natuur. Bestel hier je exemplaar of E-book: klik op deze link, je wordt doorverwezen naar de verkooppagina (veilig)

Leestip: Het lied van de spreeuw – Een filosofisch en poëtisch prentenboek van Octavie Wolters over het lied van het leven. Een boek voor jong en oud met mooie levenswijsheid. Bestel hier je exemplaar: klik op deze link, je wordt doorverwezen naar de verkooppagina.

Luistertip: Klik hier voor het gedicht “Hope…” van Emily Dickinson