Kopje laten hangen
Ik kijk naar buiten. Het weer oogt triest, de tuin oogt triest. De bloemen laten hun kopjes hangen in de regen en wind, het zit ze tegen. Het is een herfstachtige dag in de zomer. De lucht is grijs en het blijft lichtjes regenen. Het is een sproeiregen, maar de temperatuur buiten is aangenaam en het hindert niet om door en door nat te regenen. Ik zie dat de natuur er blij mee is, en dat stemt mij positief. Mijn achtertuin is groen, dat verse frisse groen. De stoflaag van de warmte is weggespoeld van de bladeren en buigzaam veren de planten met de wind mee.
De laatste storm heeft echter een bende van de tuin gemaakt, hoe veerkrachtig de planten ook zijn, sommige hebben zich verloren gegeven en liggen nat geregend op de bodem. Regendruppels blijven op de bladeren liggen, wat ze zwaar maakt. De bloemen schitteren zo mooi op het zachte blad van de toortsen en de vrouwenmantel. Ik baal direct dat ik mijn cameraatje niet kan vinden. Uit frustratie wil ik het bijna opgeven om een stukje te schrijven, want bij een column hoort toch een foto? Toch ben ik blij dat ik doorzet, want ik geniet wel even voor mijzelf. Dan open ik wel een mapje van vorig jaar, met foto’s uit de oude doos! En ik stap naar buiten, de regen hindert mij niet meer. Wat wel hindert zijn de uitgeputte zonnebloemen die zich stevig hebben geworteld, maar moe zijn van het vechten tegen de wind. Hun koppen hangen, ze zijn schuin gewaaid maar geven niet op. Ik geef mijzelf een aangename verfrissing, zonder jas stap ik de tuin in. Opeens ben ik net als de planten, de regen is de plantenspuit die mij een aangename neveldouche geeft, mijn kop hangt niet langer. Nu die koppen van de planten nog. tekst gaat verder na de foto.
Regendruppels
Alle stokken die ik op de moestuin en achtertuin op voorraad heb zijn al in gebruik, meerdere planten kunnen momenteel een steuntje in de rug gebruiken dus met hoge uitzondering besluit ik extra stokken te kopen. Het gaat tegen mijn principe in, omdat ik zoveel mogelijk probeer materialen te ruilen en opnieuw te gebruiken, maar EHBO (Eerste Hulp Bij Opbloeien) moet nu plaatsvinden, anders knakken de rakkers in de wind. Ik koop drie van de langste bamboestokken en sla ze in de grond, iedere zonnebloem krijgt zijn eigen steuntje in de rug. Binnen een paar minuten is de klus geklaard, de helden staan met hun stevige stengel weer fier overeind, een klein beetje leunend tegen de stokken. Na een uur heeft de plant zijn kracht teruggevonden, hun koppen hangen niet langer, maar groeien weer richting de zon. De zon die zich vandaag niet laat voelen in de vorm van warmte, maar wel laat zien in de vorm van licht én kracht. Tevreden zit ik met een kop thee op de bank en bekijk hoe de lange rakkers weer rechtop groeien met hun kop naar de zon. Ook zij lijken tevreden. De tuin ziet er meteen niet meer zo treurig uit. Ik voel ze roepen: dankjewel, we kunnen verder met groeien.
En dat doen ze, naar het licht met hun kop in weer en wind. Soms is een steuntje in de rug, alles wat we nodig hebben om met elkaar te mogen groeien en bloeien.
