Dagelijks slenter ik met mijn labrador Luna door Noordwijk heen. Een rondje duin, jutten langs de vloedlijn of toch even het bos in. En er is iets wat mij opvalt, iets dat zo’n klein verschil maakt als het gebeurd maar wel die wandeling een stuk gezelliger maakt: “een begroeting”.
Luna en Tessa tussen de bloemen – Je kan natuurlijk ook met een high 10 begroeten.
Wij mensen, zullen als mensen nooit tegen elkaar opspringen, onze neus in iemand zijn broek steken of even elkaar besnuffelen. We zullen nooit bij het eerste contact meteen gaan spelen, onze tanden laten zien of elkaar likken zoals wolven en honden dat doen. Maar uit mijn eigen kleine testje is gebleken dat wanneer ik wandel zonder hond mensen om mij heen mij niet eens terug begroeten, of terug groeten. Wanneer ik wandel met hond heb ik meer kans op een “goedemorgen” en dan score ik vooral een “hallo” bij andere honden eigenaren, en ook de oudere hebben nog respect. Al gaat het vaak met moeite, en vaak binnensmonds. Mijn vraag aan jullie, waarom?
Ik ben inmiddels 25 en heb op mijn stalen ros heel Nederland door gefietst. Weetje wat mij het meeste opviel? De vriendelijkheid van dorp tot dorp. Iedereen zegt je gedag van boeren dorpjes in Groningen tot ver over de hei en van Terschelling tot Kort Gene in Zeeland. De mensen maken daar gewoon een praatje, ook al ben je een vreemde. Iedereen zegt elkaar gedag. Natuurlijk met een vleug Hollandse nuchterheid. “Hoi, hallo, goedendag”
Ik zeg nuchter want wij Westerlingen maken het ons er maar stom vanaf met die drie smakken op elkaars wang. Hou het liever op een omhelzing, want al dat gekus is ook weer zo intiem. Wanneer we even een reisje gaan maken en inzoomen op de begroetingen in andere landen en wereld delen gaat het er écht wel even anders aan toe… Een intense begroeting van de Maori stammen uit Nieuw Zeeland is je neus en voorhoofd tegen elkaar duwen, in Japan is hoe diep je buigt naar je buurman afhankelijk van hoe belangrijk de status is van de persoon tegen over je. In Thailand draait alles om het respect en sierlijkheid van je handpalmen laten zien tijdens een begroeting, en in Tibet mag je je tong uitsteken als je elkaar geen kwaad wilt doen.
Wanneer je denkt dat mensen er rare begroetingen op na houden bekijk het dan eens in de dierenwereld. In de dierenwereld is een begroeting altijd een vorm van communicatie. “Ik wil paren”, “ik wil vechten” of “ik ben onderdanig” bijvoorbeeld. Zo pakt een onderdanig bavianen mannetje een ander bij de penis als teken van vrede, of steekt deze zelfs in zijn bek ook hyena’s zijn van het likken van bepaalde lichaamsdelen gewend, dit doen zij de hele dag door als teken van herkenning. Slingerapen gebruiken uitbundige geluiden om elkaar te begroeten en vogels tikken hun snavels tegen elkaar en olifanten begroeten elkaar door hun slurf op elkaars rug te leggen. Kleuren, geuren en geluiden daar draait het allemaal om in het dierenrijk de begroeting is onderdeel van het leven van een dier. Toestemming en goedkeuring om bij een roedel te horen, of om te paren bijvoorbeeld.
Dus lieve mensen. Volg het voorbeeld van je hond op en wees sociaal een simpele “goedemorgen” kan er voortaan wel vanaf toch? Het maakt niet uit waar je bent. Je hoeft er niet eens voor te paren, te spelen of te vechten en daarna loop je gewoon weer door, maar hé je hebt wel mijn dag gemaakt.
Dieren begroeten elkaar altijd, dus waarom mensen niet?
Fijne vakantie!
