 |
| Uit mijn verzameling: Alikruik met zeepokken |
een oud verhaal…
Oké de titel is misschien niet de smakelijkste, maar voor we gaan denken aan SOA’S en rare ziektes op het lijf, is het eigenlijk best onschuldig. Vandaag wil ik een diertje(ja het is een dier) aan de orde brengen die men vaak over het hoofd ziet en als niet bijzonder wordt ervaren. ‘Wat zijn nou toch die witte dingen?’ Vulkaantjes? Schelpen? Nee! Het is familie van de kreeftachtige. Je zou er spontaan RSI van krijgen, ik moet er niet aan denken de hele dag te zwaaien, maar de zeepok heeft een prachtig ‘wuif handje’.
Fast food: eten uit een potje, dat is een luxe. Deze heremiet kreeft neemt het ervan.(klik hier om te zien hoe de zeepok zwaait) Maar kijk eens goed op zijn huisje. Daar ‘wuiven’ talloze handjes, of eigenlijk ‘graaien’ ze in het niets. Maar ten eerste: als je bedenkt dat elke druppel zeewater meer dan vijf en twintig soorten plankton bevat, dan weet je opeens waarnaar het pokje zwaait. Ten tweede: het zijn geen handjes, maar pootjes. Tussen zijn pootjes zitten (iniminiepiepkleinehaastnietmethetbloteoogtezien…) haartjes. Met deze haartjes filtert de zeepok zijn water.
Wanneer het sluitingstijd is voor de pok, sluit hij zijn schuifdeuren, zoals op de foto te zien is. Laat jij nu net langs de wadden, getijdenpoeltjes of in Bretagne langs de rotsen lopen, of in zeeland langs de mosselbanken. De zee heeft zich terug getrokken, luister eens goed… Hoor je al dat geknetter? Dat zijn de zeepokken die massaal met z’n alle de deuren(klepjes) sluiten. Zo kunnen ze wel een paar uur vertoeven, tot het weer vloed is.
‘Jeukt de zeepok dan niet?’ Nee. De zeepok is geen parasiet. Hij pest zijn gastheer niet, hij woont alleen gezellig bij hem. Op de foto is een krab te zien met zeepokken op zijn schild, hieraan kun je zien dat het een volwassen krab is. Jonge krabben vervellen namelijk veel meer, dat houd in dat de krab zijn schild vaker verliest. Volwassen krabben vervellen gemiddeld 1x per jaar. Zeepokken hechten zich graag aan rotsen, en harde oppervlaktes zoals boeien, drijfhout en boten, maar ze liften ook mee op schelpen, schildpadden en grote walvis soorten.
 |
| Prachtig voorbeeld van de verspreiding van zeepokken op andere zeedieren. Ingezonden door Yliana. |
Oké, ik laat jullie niet langer in spanning. Tijd voor een lesje voortplanting. Hoewel ik dit liever aan mijn collega natuurgids overlaat, die presteert het om met zijn lesjes voortplanting op het strand zelfs de meest drukke VMBO klassen aan zijn lippen te laten hangen.
Enfin. ‘De penis van een zeepok…’ En verder kom ik vaak niet bij de kinderen. Voor de volwassenen onder ons: wie denkt dat de film: Fifty shades of grey spannend is, moet zich eens verdiepen in de voortplantingsmethodes in de natuur haha..
De zeepok is een hij wanneer hij er zin in heeft, en een zij wanneer zij er zin in heeft of te wel, onzijdig, maar toch paren ze liever met elkaar. Een mannetjes zeepok gebruikt daarvoor een hele lange tsja, slurf? Het ‘ding’ kan namelijk 20x zo lang zijn als de zeepok zelf. Zie je het voor je? Ja? Mooi…
Huppa. Even voorbij de buurman, ja zo, over de andere buurman heen aahh! En dan even aankloppen bij de buurvrouw. Die zit. Dan vind er bevruchting plaats in het vrouwtje. De buurvrouw maakt vervolgens eitjes inwendig, en daaruit komen zoals bij alle kreeftachtige: de larfjes.
Romantisch is het niet, als je het je kunt inbeelden. Maar zeg nou zelf, je hebt altijd al willen weten hoe zeepokken met zoveel tegelijk op een kluitje kunnen zitten toch ;)! Nou, met een rijke fantasie kun je nu wel begrijpen dat het heel gezellig is met z’n alle bij elkaar. Toch kunnen wij mensen nooit tippen aan de creatieve manieren van voortplanting in de natuur….
… Toch? Ach, dat wil ik niet eens weten.
Liefs,
Moedertje Groen.
