Verhalen van Schiermonnikoog Deel 19: Na regen…

Stroomkabels onder Schiermonnikoog: laatste nieuws

Allereerst het bericht over de stroomkabels die dwars door het eiland gaan komen. Het bericht raakt ons allemaal. Het is haast niet voor te stellen dat er straks een compleet natuurgebied vernietigd gaat worden. De gevolgen van de aanleg van de stroomkabels op lange termijn zijn niet eens heel helder. Afgelopen week publiceerde de NOS het bericht  dat de stroomkabel(s) er toch gaan komen.

Na de publicatie wordt de petitie tegen de stroomkabels onder Schiermonnikoog wederom nieuw leven ingeblazen. Klik hier voor de petitie.

Een groep eilanders heeft afgelopen week uit protest zwarte vlaggen geplaatst langs de kust. De zwarte vlaggen wapperen in de wind en zijn vanaf paal 7 al zichtbaar.  RTV Noord publiceerde er een nieuwsbericht en video over.  Je leest hier(klik) meer over de stille protestactie op het strand. Bericht van RTV Noord

Mysterie

Ik probeer op te blijven tot de zwaluwen gaan slapen en dat loont. De meeste boerenzwaluwen doen hun laatste ‘rondje’ net na zonsondergang. Dan vliegen ze nog even kwetterend in de lucht voor ze met de hele familie op het nest gaan. Als het vochtig is gaan ze echter eerder naar hun zelf ‘gekleide’ kommetjes. Dan is het opeens stil boven de weilanden. De zomerse avonden zijn namelijk niet vaak zo zwoel als aan de wal. Er hangt al langere tijd vocht in de lucht en het zorgt voor benauwd en klam weer. De zilte wind voelt plakkerig aan. Af en toe zijn de zonsondergangen echter nog mooier dan het maar zijn kan. Vorige week was zo’n avond. Het weer ging omslaan, vurige luchten en mist boven de Hereweg. Het vocht zorgde voor een frisse nacht en mistbanken rond zonsondergang. Een haasje door het weiland maakt het plaatje compleet. Ik hoef er alleen de camping voor af te lopen en in stilte op de weg te gaan staan om te genieten. Het beeld was eigenlijk niet in één foto te vangen.

 

 

Luxe Eilandparfum en regendouche

Het is de periode van het jaar dat langzaam de overgang van zomer na nazomer gaat beginnen. Er is volop oogst wat verwerkt mag worden, bloemen bloeien maar planten zijn ook al uitgebloeid en maken nu al zaden aan. Vogels worden stiller en gaan in de rui. Hun kroost is (bijna) uitgevlogen of ze zijn aan een tweede of derde legsel begonnen. Maar zolang de zwaluwen vliegen mag het nog zomer zijn. Het geluid van de gierzwaluwen, kwetterende boerenzwaluwen en oeverzwaluwen. Zomerse geuren die mij zo ontzettend  gelukkig laten voelen dat ik geen woorden kan vinden om te dichten. Het gemaaide gras, wilde kruiden, bloeiende wilde kamperfoelie, geurende dennenbos na pas gevallen regenbui, het Wad bij laagwater, de bloeiende zeealsem en ga zo maar door. Je zintuigen worden verwend.

Ik heb met smart uitgekeken naar zo’n zomerse regenbui. Een ‘plakdag’ van benauwdheid en druk in de lucht die zich opbouwt naar een onweersbui. Afgelopen zondag was het zover. De geur van zwetende oksels en chemische zonnebrandcrème maakte plaats voor de zwoele parfum van de zomer. In de middag wilde ik met de hond gaan zwemmen, maar zelfs aan het Noordzeestrand was het stinkend benauwd. De stroming was ontzettend sterk en maakte het niet aantrekkelijk om lang in zee te liggen. Een voorbij zwemmende gewone zeehond dacht hier echter anders over. Een mooi cadeautje op een zomerdag. Ik ploeterde mijzelf weer een weg terug naar huis door het mulle zand.

In de avond bouwden donkere wolken zich boven de Waddenzee op. Het moment voor mij om naar de dijk te gaan. Boven het vaste land barste er onweer los. Roze lichtflitsen kleurden de lucht. De Waddenzee verroerde zich echter niet. Geen rimpeltje, geen zuchtje wind. Toch stonden mijn haren overeind, ze waren statisch! Al gauw kwam er uit het niets een verkoelende wind op zetten en vielen de eerste druppels. Niemand meer te zien? Mooi! Ik liep op mijn blote voeten de waddendijk op, richtte mijn polsen naar de hemel en liet het water over mij heen stromen tot mijn blouse en shirt aan mijn lijf plakte van het hemelwater. Ik had het water nodig om te helen, stapte op mijn fiets en begon doorweekt aan een rondje eiland. Mijn teenslippers maakte een piepend geluidje tijdens het trappen. Terwijl iedereen zijn jas en mutsen over hun hoofd trokken en zich haastte naar hun (vakantie)huisjes, zocht ik de stilte van het bos op.

De geuren waren betoverend. Ik kon de regen ruiken. De regen spoelden de energie van de gehaaste vakantiegangers weg. Die zeldzame lucht die je af en toe kunt ruiken na een zomerse dag. Ik fietste over het de Badweg, richting het Scheepstrapad naar het Bospad. Een stuk Prins Bernardweg over en via het Cornelis Visserpad weer terug naar het Berkenpad. Eigenlijk had ik geen bestemming, ik wilde gewoon mezelf nat laten regenen. Dus besloot ik om rondjes te fietsen en met een top snelheid over de Hereweg  en keihard te zingen. Ook dat is de verbinding met de natuur. Mijn longen vulde zich met frisse lucht, mijn hoofd en lijf regenende zichzelf schoon.

Tevreden kwam ik in het donker ‘thuis’ bij de tent en stapte ik onder een warme douche. Mijn lijf tintelde van de kou. Het is heerlijk om het eiland te mogen omarmen en te kunnen genieten van alle weersomstandigheden. Hoe vochtig, klam en plakkerig mijn binnentent ook werd, tevreden kroop ik mijn slaapzak in.

Gisteren begon met wederom prachtige donkere wolkenvelden, maar het klamme benauwde weer verdween niet. Zodra de zon door de wolken doorbreekt staat het zweet onder je oksels. Tevens was het een ‘vlinderig’ weertje. Tientallen dagpauwogen, blauwtjes, zandoogjes, koolwitjes en vuurvlinders fladderde voor mijn wielen. Gelukkig bloeien er nog tientallen soorten bloemen in de (natte) duinvalleien. Op het eiland bloeit de natuur altijd iets later vanwege de lagere temperaturen. Hierdoor kun je langer genieten van het kleuren en geurenspektakel!

De geuren van de zomer stoppen niet. Vandaag werd ik beloond met schoonheid die je niet kunt waarnemen met je ogen. Ik ruilde mijn eilandfiets in voor een mountainbike en scheurde van de paden af van west langs de geurende Hertenbosvallei, via de Kobbeduinen naar paal 10. Weg van de mensen en drukke fietspaden zo de stilte tegemoet. De meeuwenkolonies hebben hun jongen succesvol groot gebracht en ook veel lepelaar kuikens zijn inmiddels geringd en groot genoeg om het nest te verlaten. De meeste broedvogels die in de duinen broeden zijn ook ‘klaar’ met zorgen voor hun kroost en dus wordt het langzaam stiller in het duin, het geluid van de krijsende meeuwen komt echter boven alles uit. Dat hindert niet, het broedseizoen is voorbij en de kwelders bij de Kobbeduinen zijn weer toegankelijk voor loslopende mensen.

Mijn fietstocht werd een pittig hobbelige tocht langs wuivend riet, intens geurende watermunt, kleurrijk lamsoor en kruidige zeealsem. Aan zo’n tocht hangt wel een prijskaartje voor je lijf: wie in de zomerhitte over de kwelders fietst wordt getrakteerd op een horde dazen achter zich aan. Terwijl het zweet op plekken staat waar ik het eigenlijk niet wil voelen, trap ik mijzelf richting paal 10. Hier is de zon inmiddels achter de wolken verdwenen en even twijfel ik of ik een duik wil doen. Ik hang mijn bezwete kleding te drogen in de wind en laat het zeewier mijn voeten kussen in de branding. Al gauw komt van het een het ander en duik ik de grote zee in. Het strand is leeg, de Noordzee lijkt oneindig en de elementen hebben vrij spel. Aan de horizon wapperen de zwarte vlaggen als teken van protest tegen de stroomkabels. Ze zien eruit als een hele lange rij aalscholvers.

Tevreden keer ik over het strand terug en sla bij paal 4 terug de duinen in. Een laatste sprintje, terwijl de donkere wolken zich boven het eiland verzamelen. Nét voor de grote regendruppels los barsten kom ik tevreden aan op mijn eindbestemming. Een leeg hoofd en vol hart. Omringt zijn met de zee en eilandschoonheid verveeld nooit. (geen foto’s vanwege de weersomstandigheden).

Diep geraakt door de schoonheid en tegelijk verdrietig met de vraag: hoelang zal het duren voor ook dit stuk natuurgebied verdwijnt.