Leestip: openen op laptop of tablet voor beste resultaat.
Meer lezen over de Noordzee en zeehonden? Download mijn boek Leven aan de kust of bestel je exemplaar in jouw lokale boekwinkel.
Tijdens het uitwaaien kom je in de winter vaak kadavers tegen. Het loont om dan stil te staan en te observeren, letterlijk stilstaan bij de dood is niet alleen waarnemen, maar je ook laten verwonderen over het leven. Het leven van deze jonge zeehond was van korte duur. Het heeft zich overgegeven aan de wetten van de natuur. Stormen, getijden en de eindeloze grote Noordzee vormen een grote uitdaging in het jonge leven van zeezoogdieren. Dode zeedieren is voor mensen geen prettig gezicht. Het roept vragen op en maakt wellicht emoties los. Hoe komt die pup daar? Is het zielig? Hadden we iets kunnen doen? Moeten we het kadaver opruimen? (deze vraag krijg je vooral op de smallere stranden van de kust te horen.)
Na een paar dagen harde wind zal het kadaver onder het zand belanden. Zo wordt het voedsel voor duinplanten en de botten zijn een bron van kalk voor jonge duinen.
Een dood zeedier is voedsel voor de jonge duinbodem. De jonge duintjes die een grens vormen tussen strand en hogere duinhellingen. Ook vormt het voedsel voor de meeuwen en andere dieren die graag profiteren van rottend vlees. Ik vind de dood fascinerend, want als het vlees en bloed wegrotten zie je dat we van binnen allemaal hetzelfde zijn: een verpakking van botten, aangepast aan de leefomgeving van een dier. Of het nu om zeezoogdieren met krachtige vinnen, een soepele ruggenwervel en een gestroomlijnd lijf gaat of om een giraf met een lange nek en vier hoge poten. Een rottend kadaver blijft nooit lang een complete legpuzzel. De natuur gaat met de botten op reis en de botten maken de bodem rijk aan kalk…
De oogkassen van veel kadavers worden als eerste leeggeroofd. De ogen bevatten veel eiwitten en zijn voor dieren een lekker hapje.
Op de Waddeneilanden, waar geen aaseters(vossen, zwijnen, wolven.) leven die botten laten ‘verdwijnen’ zijn er genoeg pioniers die mee profiteren van de dood. De haaksnavels van meeuwen en puntige snavels van kraaien pikken met gemak door de pels van deze jonge pup heen bijvoorbeeld. ‘Dood doet leven’, zeggen mensen die werken in het groen. De grijze zeehond is het grootste roofdier van ons land. Ondanks dat deze kadavers van de gewone zeehond zijn, blijft het indrukwekkend dat de grootste zoogdieren van ons land in de Noordzee leven! Daarom koos ik voor de titel ‘het grootste roofdier uit de Noordzee’. De verschillen, het leven van de Grijze en Gewone zeehond lees je uitgebreid in mijn boek: Leven aan de kust.
Een kadaver is uitermate geschikt voor verwondering over de manier waarop dieren overleven in hun natuurlijke omgeving. Hieronder volgt een fotoserie van de jonge pup(ik gok grijze zeehond) en een jong van een gewone zeehond die deze zomer is geboren. Beide kadavers waren relatief klein. Grote zeehonden liggen meestal een langere tijd op het strand, omdat zeevogels geduld moeten hebben voor ze door de speklaag heen komen. En de zee niet direct het kadaver mee ’terug’ neemt. Een jongere zeehond is dus een makkelijkere good-to-go-maaltijd. De ogen zijn een delicatesse voor het zeeleven en zeevogels. Een zacht hapje vol eiwit en die verdwijnen dan ook snel in magen van vissen en vogels.
Fotoserie: stilstaan bij een kadaver
De pels van een zeehond heeft veel korte en dikke haren. Deze kun je alleen waarnemen als de vacht droog is. Onder de haren zit de dikke vetlaag. De haren en vetlaag houden de zeehond goed warm in de winter.
Vlijmscherp (ik heb ze gevoeld) zijn deze bijna ongebruikte tanden van de jonge zeehond. De scherpe tanden worden gebruikt tijdens het jagen naar vissen. Kauwen doet een zeehond overigens niet.
Close up scherpe hoektanden (zo scherp als een mes!!)
Alle vinnen/flippers hebben nagels. De nagels kunnen andere zeehonden flink krabben in een gevecht. Met de nagels kan de zeehond zich afzetten op land. Foto 1: jonge zeehond
Kadaver van gewone zeehond jong (jaar oud).
De neus van een gewone zeehond(zoals hier) is anders dan de neus van een grijze zeehond. De zeehond kan zijn neusgaten sluiten. Als de zeehond boven komt openen ze hun neus om te ademen en kun je een soort proestend/snuitend geluid horen.
Zeehonden kunnen boven water minder goed zien, maar onder water juist heel goed. Onder water gebruiken ze tijdens de jacht ook hun snorharen. Met snorharen kan een zeehond vis onderwater waarnemen.
Een belangrijk orgaan: deze achterflappen/achterste vinnen waren oorspronkelijk de poten. Ze hebben alle twee vijf vingers en worden gebruikt om mee te zwemmen. Tussen de tenen zitten ook hun zwemvliesjes.
Bijna verdwenen in het zand, de vacht valt niet op in het witte zand (nog uit de IJstijd afkomstig) Het lijf van zeehonden is prachtig gestroomlijnd. Ze zijn geweldige zwemmers. Zeehonden kunnen ook rechtop als een kegeltje in het water dobberen om te slapen/rusten.
Op deze foto is de pels van het dier mooi zichtbaar. Het lichaamsvet is al bijna vergaan.
Bijzonder om zo dichtbij te kunnen fotograferen en ons mee te laten genieten van deze indringende en interessante details zoals de scherpe tanden ! Zo hoort het ook, laat maar liggen, de natuur weet er raad mee. Dank je wel hoor !
Bedankt voor je enthousiaste reactie, fijn te lezen.
Weer een prachtig verhaal Tessa
Bedankt Liesbeth!