Mijn volk.
Wat zijn jullie mooi. Wellicht weten jullie het zelf nog niet en gooien jullie daarom je afval uit het autoraampje, drukken jullie je peuken overal uit, vergeet je per ongeluk je blikjes in het park, maar ik heb jullie geboren zien worden. Ik heb voor jullie gezorgd. Jullie leerde de regen kennen, voelde de warmte van de zon als kind. De sterren waken over jullie en de maan verlicht jullie pad. De planten en alle bloemen geven je wereld kleur. Ik heb je gedragen toen je niet kon slapen, we hebben samen gespeeld. Je was jong, wild en vrij. Onbezonnen speelde jullie buiten. Zwommen jullie in mijn wateren, kropen door mijn gras, ik kietelde jullie onder je voeten. Soms viel je uit een boom. Je plukte mijn bloemen, maar ik werd niet boos ik moest lachen. Je maakte soepjes van bladeren, je bouwde hutten van oude takken of plukte besjes om mee te schieten. Je voerde de eendjes en kookte zandtaartjes op het strand.
Lief mens. Wellicht weet je het zelf niet meer. Ben je verdwaald in de jungle van de grote stad. Verwilderd in een web van technologie, elektriciteit en negativiteit. Lees je je krant, drink je water met een smaakje of geurende koffie die op de andere kant van mij groeien. Rijdt je in je blik over stinkende zwarte wegen en zoeven witte strepen aan je voorbij. Staar je naar een scherm en eet je uit een plastic of kartonnen bakje. Wellicht herinner je het nog ergens in je gedachten, maar ik vergeet je niet. Ik ben moe en heb je hulp nodig.
Ik kan jullie huizen niet meer dragen, jullie monden niet meer voeden. Vroeger zorgde ik voor jullie graan, jullie vee, jullie groente. Ik voedde jullie grond, want jullie gaven mij genoeg terug. We deelde onze liefde je nam genoeg voor jezelf en je kinderen en was tevreden. Ik hielp jullie genezen met de kracht van mijn planten, bloemen, dieren. We hielden van elkaar. Tenminste ik dat dacht ik. Jij wilde altijd meer, het was nooit genoeg mens. Je begon mij te vergeten. Je werd slimmer ik zag jullie groeien het ging snel. Te snel. Er kwamen oorlogen. Er werd gevochten om macht en geld. Jullie creëerde grenzen, maar vergaten dat jullie aarde grenzeloos is. Ik leerde jullie dat we allemaal één zijn. We ademen de zelfde lucht, maar jullie luisterde niet meer naar je moeder. Er werden torens gebouwd, er werd in mij gezocht naar grondstoffen. Ik werd omgewoeld, geploegd, gemarteld en dat is nooit meer gestopt. Ik vulde mijn lucht met stoffen die ik nooit eerder had geproefd en had geroken. Inmiddels weet ik niet meer beter, ik ben stervende ik stik. Mijn eetlust is weg, mijn levenslust. Mijn wereld sterft en het begint met de kleine dingen die ooit zo belangrijk voor je waren. De insecten.
Wat zijn jullie nou aan het doen? Denken dat jullie slimmer zijn dan de dieren op mijn aarde? Slimmer dan de natuur die jullie in leven houdt? Slimmer dan de zaden die jullie voedsel laten groeien? Slimmer dan de rivieren die stromen en jullie water geven? Slimmer dan Moeder Aarde?
Jullie creëerde je eigen leven. Jouw huis is nu van steen en glas. Heeft een stevige fundering. Je hebt licht uit kastjes, uit grote dakpannen op je dak. Je hebt water uit pijpen en zal altijd blijven trekken aan mij voor gas. Je weet niet meer wat warmte is van vuur, bent vergeten wat overleven is. Survival in je eigen dorp. Jullie hebben plekken waar je troep heen brengt en toch blijft er elke dag troep bij komen. Jullie eten wat je wil, maar vergeten dat ik geen afval lust. Elke dag gaat sneller, een race tegen de klok. Communicatie, vervoer, productie van jullie voedsel het gaat te snel. Jullie hebben de controle verloren over je eigen leven mens. Jullie vermoorden niet alleen jezelf met vergif, en verpakkingsmaterialen, maar ook mijn dieren.
Elke dag laat ik de winden waaien over jullie hoofden. De wind zingt zijn lied, zoekende naar veranderingen. Hij neemt het afval mee wat jullie achter laten en raakt de harten van mensen die mij missen. De harten van mensen die net als ik de aarde waar zij ooit van hielden missen. Zij die nog voor mij zorgen verspreiden hun boodschappen. In muziek, in kunst, in woorden en in daden.
Ruim niet je huis van steen op van binnen, maar zorg voor moeder die jullie draagt op deze aarde.
Zorg voor de natuur, jullie zijn mijn volk. Ik draag jullie in mijn hart van de aarde. Jullie lopen op mij, ik ben jullie (t)huis. Laat je de deur open staan,zodat de wind ook bij jou naar binnen kan waaien?
Groene groet,
Moeder aarde.
~
Ik zal je dragen met mijn handen.
zoals jij mij draagt, in het zand en het water.
ik zal mij aarden om opnieuw te kunnen landen.
Voor de generaties later.
Ik zal mijn zaden strooien.
en boodschappen verspreiden vol kleur.
mijn leven omgooien.
leven met een open deur.
ik zorg voor je en zal je alles geven.
Zodat jij, ik en wij allemaal in harmonie verder kunnen leven.
Groene Groet,
Tessa
Levensboom, met kleuren van het leven en het zaadje van licht en hoop. Gemaakt door Tessa Yanover
