Heeft de Veluwe mij ooit iets moois gebracht? Ja! Ik heb hier leren fietsen. Ik weet het nog goed. Voorop bij mijn ouders op de fiets leerde ik een nieuw woord: “Tegenliggerssss”. Dit riep ik dan hard terwijl ik luid met de fietsbel ringde. Toch heerst er een vloek over de Veluwe, althans zo voelt het. Altijd als ik er ben dan komt het met bakken uit de lucht. Niet zomaar een buitje, maar stromende regen en onweer. Zo dat toen wij daar waren in 1995 het Kröller Müller museum onder water was gestroomd. Of tijdens mijn eerste fietsvakantie alleen op mijn 18e stond ik in Epe ergens in een weiland toen het begon te plensen en onweren. Ook tijdens de opnames kregen we nat pak, maar vloeide de tranen even rijkelijk als de regen…
Na een lange dagtocht komen we aan in het basiskamp. Het is primitief! Kampvuur, hangmatje en omringt door natuur. Beter kan niet, we hebben alle poep gevonden dus dat is perfect. We grappen wat met “shit happens” en dat er een luchtje aan deze opdracht zit. 
De ene na andere woordgrap wordt gemaakt. We geinen onderling en zwaaien met onze ‘poeptassen’. We moeten onze poep verstoppen voor het andere team, besluit Heleen. Ik kan soms zo lachen om haar acties. Hoe kom je erop. Met grote zekerheid durven we te voorspellen dat we gewonnen hebben! We kunnen met een gerust hart ons kamp opbouwen. Hilarisch om mij dan ook een hangmat op te laten hangen. Zo ongeduldig als ik ben, maar na wat teamwork en trucjes van Jerome hangen er na een paar uur overal hangmatjes in het bos. Hoe geniaal, zachtjes in slaapwiegend op de Veluwe. Terwijl je de Spaanse Runderen in de verte hoort loeien. Vandaag kan echt niet meer stuk! Ik heb rugstreeppadden gezien, reetjes, zwijnen families en we hebben heerlijk gestruind door bossen en over de heide. Ik heb over een ecoduct gelopen, en door een afgesloten knekelveld. Ik bedoel, wie kan ooit zeggen dat hij op een ecoduct heeft gestaan? ‘Wild gaan’ krijgt een nieuwe betekenis! Het voelt zo onwerkelijk om op een ecoduct te staan, wanneer je bedenkt dat het voor de dieren heel normaal is. Het knekelveld leek een fragment uit de Lion King, toen Simba en Nala op het olifantenkerkhof aankwamen. Overal in dit knekelveld lagen schedels en botten ik heb nog nooit zoiets gezien.
Ik oefen en oefen, mijn speech en Ik zit elke keer mooi binnen de tijd. Vol zelfvertrouwen stap ik op de jury af. Ik besluit te kiezen voor een rustige stem en kracht in mijn verhaal en vergeet hierdoor helemaal de tijd. Ik baalde als een sterker en dit balen heeft mij de kop gekost…ik heb mijzelf letterlijk voor mijn kop geslagen -soort van- toen ik hoorde dat mijn tijd erop zat.
De nacht is kort, ik lig als een vleermuis in mijn slaapzak. Mijn hangmat over mij heen opgevouwen zoals vleermuizen dat doen met hun vleugels. Bart komt ons al vroeg wakker maken, en met mijn ‘goedemorgen hoofd’ mompel ik nog iets van “Wat gaan we doen dan?” Bart lacht spottend! “Wild spotten natuurlijk, en nou hup opstaan!” Het is zes uur in de ochtend, de mist hangt als een deken boven de heide. De spinnen hebben dauwdruppels gevangen in hun web, rechts van ons kleurt te lucht tot een fantastisch kleurenspel terwijl we met zijn alle de heide afspeuren naar reeën. Ik heb Jerome beloofd om niet te mopperen, want mij op een lege maag aan het werk zetten kan gevaarlijk zijn. Er is geen sprake van gevaar, want ondanks het knorrende geluid wat uit mijn buik komt ben ik zwaar onder de indruk van dit prachtige ochtendritueel. We spotten een mega wildzwijn, en nog wat jong grut. Tegen een uurtje of acht worden we dan eindelijk beloond met een grote roedel edelherten. We tellen er wel 20 bij elkaar. Ze staan te grazen in de verte en hebben ons nog niet door.
Hier wil ik elke dag wel vroeg op voor staan. Wanneer er vlak bij een soort ‘gelach’ klinkt smelten Sharon en ik. We horen een Raaf zingen en geluid maken, wat een prachtige vogels! De mist trekt weg, de dag begint.
Dat was het dan. Mooi wel tot de helft gekomen. Ik verliet de Veluwe en liet een prachtig gebied, een leuk team en een mooi avontuur achter mij. Het was even slikken natuurlijk, ik heb tranen gelaten en er een paar nachten wakker om gelegen. Het thuis landen was ook erg zwaar, terug het ‘normale’ leven in. Niemand wil een verliezer zijn, maar het bleef een spel en dat wist ik toen ik er aan begon. Spelletjes speel je eerlijk en je weet dat je kunt verliezen. Op het moment dat je midden in de natuur bent vergeet je bijna dat je ‘een spel’ speelt, je solliciteert naar die baan!
De emoties liepen hoog op, daar sta je dan in de stromende regen. Ja en terug kijken is confronterend, maar daar staan is echt vreselijk! Je ziet het altijd op tv en dan pas als je het zelf meemaakt snap je het gevoel. Voor de kijker sta je er maar paar pietluttige seconden, maar voor het perfecte plaatje stonden we daar al een poosje. Als twee verzopen verkleumde katjes. Totaal overgeleverd aan de teksten die op het kaartje van Viktor staan. Een pauze voor de camera, Viktor zijn ogen rollen over de tekst. Sharon en ik knijpen in elkaars hand. De regen heeft mijn sokken bereikt. Viktor wacht op een seintje tot hij verder mag, maar door de harde regen kunnen de geluidsmannen even niets doen. Weer tikken de minuten weg. Viktor zijn gezicht staat strak in de plooi zijn ogen gaan van zijn kaartjes naar ons en weer terug. Hij mompelt wat als de productie aangeeft dat we verder kunnen filmen. Nog nooit duurde minuten zo ontzettend lang, de tijd stond stil. Terwijl Sharon al paar mompelend zegt: “het is voorbij, ik ga eruit.” Zie ik aan Viktor zijn ogen dat ze voor mij hebben gekozen en ik stel haar gerust. Het is mijn beurt om te gaan.
Een boswachter mag dan wel op alles voorbereid zijn, maar het zijn ook maar mensen. We hebben allemaal gevoelens. Ik heb niet eens gehoord wat het jury commentaar was. Erg fijn dus om even terug te zien op tv wat er nou allemaal tegen mij is gezegd. Ik stond daar maar met Sharon naast mij en rechts van mij de vrijheid. Uitzicht over een prachtige grasvlakte, je kon in de verte de Spaanse runderen horen roepen ook zij zochten beschutting tegen de regen. Viktor was mij kwijt toen hij mijn naam noemde. Ik lag eruit, mijn hoofd dwaalde af.
Ik werd fanatiek en strijdlustig, maar kreeg ook een mooie spiegel voorgehouden. Helaas hield het avontuur hier dus voor mij op. Ik besloot op een papiertje te schrijven wie dan wel de toekomstige winnaar zou worden van Boswachter Gezocht en wie de finale zouden halen. Een boswachter moet ook over wat mensenkennis beschikken, en nu ik uit de strijd lag kon ik met gemak aanvoelen wie er dan in de finale zoude komen.
Wie die winnaar is geworden, daar moet je nog even vier weken geduld voor hebben, maar wat er op mijn briefje stond klopte!!! Ik gunde het de andere deelnemers net zo hard om te winnen trouwens. We hebben enorm van elkaar geleerd. Het was niet altijd even makkelijk om je emoties te uiten waar de camera bij was. Laat staan huilen, maar emoties in zijn puurste vorm zijn net als de natuur: oprecht en gemeend een prachtig geschenk.
Kijk hier indien je de uitzending gemist hebt of opnieuw wilt bekijken.
Groene groetjes,
Tessa a.k.a Moedertje Groen
