Iedereen met een rijke fantasie ziet het meteen. Deze bloemen zijn een ode aan de liefde. Elk jaar rond Valentijn schitteren hun witte blaadjes in het groene gras. De hartvormige blaadjes hangen niet zomaar op zijn kop, zo verspreiden zij de liefde als een deken over de natuur heen. Het sneeuwklokje, tovert ieder jaar weer een lach op de gezichten van wandelaars. Zij brengt de eerste tekenen van de lente met zich mee, en dat geeft hoop. Zij is dan ook een veelgebruikt symbool in de antroposofie, omdat zij de overgangsfase van de winter naar de lente goed weergeeft.
Haar kleuren zorgen voor een prachtig contract. Fris groene blaadjes en maagdelijk witte hartjes. Het heeft iets magisch, zo puur dat je bijna gaat geloven dat er natuur elfjes bestaan. Zij betoverd niet alleen de mens met haar schoonheid, maar onder de grond houdt zij nog een zoette schat verborgen. Zij verspreidt haar schoonheid door middel van zoette broodjes. Haar zaden worden ‘mierenbroodjes’ genoemd. Een mierenbroodje is een aanhangsel aan een zaadje van een plant of vrucht, dat als voedsel dient voor mieren. Het zit barstens vol goede voedingsstoffen voor deze kleine hardwerkende insecten. De broodjes zijn onderdeel van het zaad waardoor de mieren een belangrijke rol hebben voor het verspreiden van de plant. Het sneeuwklokje kent nog meer geheimen, haar schoonheid is dan wel zuiver, maar ze is giftig. Zowel de plant als de bloem zijn niet eetbaar.
Daarnaast zijn er mythes, en Bijbelse verhalen over de kleur van het sneeuwklokje. God schiep de aarde en gaf alles een kleur. De aarde werd bruin en oranje, elke bloem kreeg haar schoonheid en prachtige kleuren, de hemel was blauw, de zon was goud en warm, de rozen rood, het gras was groen. God verdeelde al zijn kleuren aan de natuur, maar voor de sneeuw was geen kleur meer. Hij vroeg elke prachtig gekleurde bloem om een beetje kleur, maar iedereen weigerde. De aarde sliep, de zon was veel te druk met schijnen, de hemel was te ver weg en hoorde de sneeuw niet,het gras luisterde niet en de rozen waren te arrogant en ijdel om hun kleur te delen….
…De sneeuw bleef verdrietig over, tot de sneeuw een bloempje vond aan de rand van het bos. ‘Bloempje mag ik wat van jouw kleur?’
‘Natuurlijk sneeuw, neem zoveel je wilt, antwoorden het bloempje’ Zo werd de sneeuw wit, en de koude sneeuw liet het bloempje met rust. Sinds die dag heet zij het ‘het sneeuwklokje’ en is zij het enige bloempje wat geen last heeft van de koude sneeuw.
Sneeuwklokjes groeien graag op prachtige rustige gebieden. In het bos, bij kastelen, op een groot landgoed. Wanneer ze het naar hun zin hebben wordt één bolletje, twee bolletjes. Zo ontstaat er een prachtig wit tapijt… Van sneeuw…klokjes.
