Kerstblog: “Shit Happens”

Mestkever met stuifmeel op zijn rug. Foto: eigen archief

 

In tegenstelling tot voorgaande jaren hoefde ik dit jaar niet te zoeken naar mijn kerstboodschap aan jullie. Hiervoor neem ik je eerst even mee naar een bijzondere wc.

De boodschap kwam zelf aan gekropen toen ik afgelopen zomer in het bos op de wc zat. De “WC” bij de Bosbeweging is eigenlijk geen “water closet” zoals de afkorting betekend, maar een “shit pit”.

De shit pit is een gat in de grond, waar omheen een houten constructie is gebouwd. Daarop ligt een luxe wc-bril, van een mooie houtsoort. Dát is pas vijf sterren poepen, en dan met vrij uitzicht! Onder het genot van dartelende mezen, die nieuwsgierig geworden zijn wie daar zit, vrolijk hun getwitter laten horen vanuit de bomen om me heen. Of er vliegt toevallig een specht voorbij …

De luxe “WC”

Maar die wc heeft nog meer luxe, en dan heb ik het niet over de frisse dennenlucht die hier niet uit een spuitbus komt. Of het zonnetje dat voor een voorverwarmde bril zorgt. Deze shit pit is tevens een landingsbaan voor mestkevers. Terwijl je lekker op je gemakje zit te poepen is er onder je billen een wilde orgie bezig. Ze kruipen uit het zand, ze komen van alle kanten aangevlogen en maken er een dolle boel van. Door trekken is dus ook niet mogelijk, een schepje zand is genoeg om vliegen en stank weg te houden. Tussen dat zand schitteren de blauw zwarte schilden van de mestkevers.

Deze specifieke plek zorgt ervoor dat de voedselarme zandbodem van het Leuvenumse bos een extra laagje hummus krijgt waar tal van prachtige mestkevers samenkomen om… Om te doen wat mestkevers doen: opruimen en feest vieren! En daarin lijken wij als mensen heel veel op die kleine glanzend blauwzwarte kevertjes.

 Van  heinden en verre vliegen de mestkevers om hun opruimwoede te kunnen botvieren op het natuurlijke afval in landschap. ‘Weg met die overtollige ballast!, is hun boodschap. Ecologische balans herstellen, zou je het zo mogen noemen?

 

Op de foto is mooi te zien hoe een mestkever zijn eigen soortgenoot “opruimt” en uiteindelijk komt dat kevertje weer in de bodem terecht, er groeit gras en het gras wordt gegeten door het wild. Wij eten het wild en brengen weer even een bezoekje aan de shit pit. Zo is de eindeloos herhalende cyclus van de mestkever in een setting van voortplanting, soortbehoud, eten en gegeten worden. Zouden wij niet een mooi voorbeeld kunnen nemen aan het prachtige diertje met een blauw paarse gloed?

Met regelmaat kom ik dit vriendje tegen op de Veluwe en soms in een duinpan. Wanneer ik hem zie neem ik altijd even de tijd om naar hem te kijken, dit is onze opruimgoeroe. Neem een voorbeeld aan dit diertje mensen! Het diertje is zo klein, maar ontzettend krachtig. Hij kan bergen verzetten, kilometers afleggen. Een zware last draagt hij met zich mee, zo’n bal poep. Mooi is dat hoe zo’n klein wezen ons zo’n ‘grote boodschap’ kan meegeven 😉 Daar kunnen wij nog heel wat van leren. Is het namelijk niet veel makkelijker om de shit die wij bij ons dragen, los te laten? Tenslotte is het niet onze voedingsbron, maar dat van de mestkevers.

We slepen als mens onnodig shit met ons mee. Het wordt tijd om op te ruimen om de emotionele balans te herstellen door ballast ‘over de muur’ te flikkeren. Willen we niet allemaal ,met een schone lei het nieuwe jaar tegemoet treden? We beginnen weer opnieuw. Althans, zo voelt het.  De zogenaamde “goede voornemens” komen weer opborrelen en de mens zou de mens niet zijn als ze alweer nieuwe plannen maken voor het aankomende jaar. Na de winter ontwaken we, willen we weer opruimen, ons huis netjes maken, kopen nieuwe spullen om er halverwege het jaar achter te komen dat we niet aan de gemaakte voornemens en wensen heb kunnen voldoen. Zo blijf je toch met de shit achter. Het lijkt op een vicieuze cirkel en je graaft je zelf dieper weg onder de spullen en wensen. Tijd om door te trekken in plaats van te blijven graven.

Ook mestkevers zijn goed in graven. Ze zijn namelijk uitgerust met vleugels én graafpoten. Mestkevers graven een verticaal gangetje de bodem in, leggen daarin hun ei en als voedsel een keutel van konijn, ree of hert of van mij bovenop dat eitje. Zo worden de voor verteerde voedingsstoffen opgenomen door de mestkever. De mestkever draagt zijn shit dan wel stukje met zich mee, maar her gebruikt het ook weer en voed de bodem ermee. Poep vies? Niet voor de mestkever.

Aan ons mensen, dorpsgenoten, vrienden, familie om onze “dagelijkse shit” niet meer voor langere tijd op te stapelen, of op internet te zetten, maar op te ruimen net zoals onze kleine vriend. Shit happens, maar opruimen mag.

Warme feestdagen

kerstboodschap 2018

Kerstboodschap 2017

Kerstboodschap 2015

Vriendschappen tijdens excursie

 

 

 

 

 

 

 

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.