De schreeuwende eikelzoeker!

 

Mijn eerste blog van 2018, fijn dat je deze leest. Vanzelfsprekend gezien staat bij veel mensen een nieuw jaar voor een nieuw begin. Gelukkig zijn er steeds meer mensen die de goede voornemens achterwegen laten. Elk jaar heb ik slechts één goed voornemen: ik neem mij voor om niets voor te nemen in een nieuw jaar. Het leven nemen zoals het is, is al een hele uitdaging daar hoeven geen voornemens aan te pas te komen. Bij een nieuw jaar horen nieuwe kansen, nieuwe doelen, nieuwe…. Ach gewoon nieuwigheid, maar is de mens daar wel aan toe?

Het wordt tijd dat er een lampje gaat branden boven al onze hoofden en we het licht zien. Wat nou nieuw begin? Het is hartje winter!  Het is pas in de lente tijd voor een ‘nieuw begin’. Neem een voorbeeld aan de natuur en slaap! Elk jaar wens ik het weer. Zij kunnen het tenslotte ook. De egels, vleermuizen, beren, eekhoorn, kikkers… Genoeg dieren die een winterrust of winterslaap nemen. Zo ook de gaai.  De winterrust is iets wat wij ook wel zouden kunnen doen.

Beeld je eens in. Hoe zou het zijn? Heel veel slapen en af en toe wakker worden om te eten en dan lekker kunnen schreeuwen. “Mijn eikels! Mijn eikels”. Je trekt gewoon iets camel kleurig aan, beige, zwart, wit of blauw. Dan maakt het niet uit als je de nieuwste mode trends mist omdat je een tukkie doet, want die kleuren zijn tijdloos. Zo denkt de Gaai er ook over. De Latijnse naam voor Gaai ‘Garrulus glandarius’ in het Latijn oftewel “de schreeuwende eikelzoeker” heeft hij te danken aan het geluid wat hij maakt. Hij schreeuwt in het najaar en winter wanneer hij eikels zoekt. Andere dieren gebruiken zijn alarmerende roep als waarschuwingssignaal. De eikelzoeker schreeuwt namelijk ook als er gevaar dreigt.

Het voordeel van zijn bij elkaar gescharrelde maaltijd vlak bij zijn nest, is dat hij zijn lichaam op temperatuur houdt wat bevriezing voorkomt. Hij hoeft geen eten meer te zoeken, het ligt vlak bij zijn slaapplek. Tevens hebben zoveel eikeltjes wel een nadeel, je raakt er nogal eens eentje kwijt. De natuur lost dat prima op. Zo zorgt deze slordige eikelzoeker er namelijk voor dat er overal boompjes komen te groeien.

Eikels, noten, pinda’s en fruit staat er op het wintermenu van de gaai.
Foto: C. June

“Is hij niet Vlaams?” Hoor ik je nu denken? Amai, nee niet weer die discussie over taal. Hans Dorrestijn schrijft in zijn boek Dudeljo: “Vlaamse Gaai mocht niet meer.” “Zonder het versierende bijvoeglijk naamwoord is het een doorsnee vogel geworden zonder kraak of smaak.” “Leek noch kenner dacht bij deze vogel aan de Zuiderburen, en dan nog, wat zou daar verkeerd aan geweest zijn? Gaai verarmt de wereld.” Gelijk heeft Dorrestijn want het Vlaamse in zijn naam komt puur omdat kenners de soorten gaaien uit elkaar wilde houden. Nou! Ik kan je vertellen dat elke leek een gaai herkent. Simpel weg omdat er maar één soort is, één die veel herrie maakt. Het klinkt als een oud wijf die teveel gerookt heeft en wat wilt zeggen.

Zijn zang klinkt als piepende scharnieren of als een videoband die je versneld afspeelt. Zoiets waar ik vroeger als kind heel erg hard om kon lachen als er weer eens ‘knabbel en babbel’ geluidjes klonken. Het heeft iets schattigs. Wanneer hij ‘zingt’ is die eikelzoeker opeens niet zo’n eikel meer, met al zijn geschreeuw. Volgende keer als hij schreeuwend de pinda’s uit je tuin jat moet je maar eens opletten…

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.