Luna en ik ontwaken in alle vroegte.
Fladderend weer
Wat is het heerlijk om weken offline te zijn geweest, ik miste niets. Geen computer, nieuws, internet, e-mail noem het maar op. Puur in verbinding met de natuur! Mijn ‘huisje’ was een tentje aan de rand van het bos op camping Seedune. In alle vroegte ritste ik mijn tent open en hoorde alleen maar vogels en de eindeloze roep van de koekoek. Ik mocht de dag beginnen op een stil een breed strand en sloot de dag ook in stilte weer af bij Paal 5. Toen ik aankwam was het 11 juni, de dag waarop Schiermonnikoog 80 jaar geleden werd bevrijd van de Duitsers. Het bijzondere was dat het deze dag een ‘vlinderige’weertje was. Een zelfverzonnen woord voor een bijzonder fenomeen, want het was druk op het eiland qua ‘vliegverkeer’. Overal fladderde vlinders, vooral bij de veerdam en boven de Wadddenzee was de lucht gevuld met parende en vliegende Atalanta’s, distelvlinders en koolwitjes.
Nachtelijke geluiden
Één van de langste dagen heb ik gebruikt om door te halen. Niet met een avondje stappen, maar met een nachtje in de natuur zitten. Heel bewust wakker blijven en de omgeving in mij opnemen. Een bijzondere ervaring om met alleen wat drinkwater en een dekentje op te blijven terwijl ik de eilandgeluiden hoor veranderen. Het was een te mooie dag om te gaan slapen en dus heb ik gewacht tot de maan opkwam. Het werd gedurende deze avonduren niet stil in het duin. De leeuwerik hield het enkele uren voor zonsondergang wel voor gezien, maar er waren nog tal van zangers die ik niet kon plaatsen. De zingende snor liet zich tot diep in de nacht horen en zette rond vier uur in de ochtend zijn gezang voort. Het geluid waarvan ik dacht dat het waarschijnlijk nachtzwaluwen waren, was van deze moerasvogel. Dat mocht de pret niet drukken, zijn geluid werkte uiterst meditatief. Toen de zon kwam keerde ik terug naar mijn tent, want in de verte klonk er onweer. De oeverzwaluwen waren al vroeg uit hun veren. Een bijzonder helende ervaring om op deze manier verbonden te zijn met het eiland. Tevreden viel ik in mijn tentje in slaap. Het gevoel van de zomer.
Bijvoet oogstijd, heilige plant
De afgelopen periode was een bijzondere, de dagen waren gevuld met licht en warmte. Geurende kruiden en bloemen. Ik kan de bloeiende bijvoet in de bermen ruiken en kan haar niet voorbij lopen zonder even teder tussen mijn vingers te laten glijden. De afgelopen weken liep ik altijd met een stukje bijvoet op zak. De bijvoet is bijna rijp om te oogsten, op veel plekken staat ze al in bloei. Kleine grijs zilveren ‘knopjes’, diep donkerrode stengels en zachte veerachtige bladeren. Bijvoet is één van die kruiden die bij deze periode van het jaar past. Het eiland heeft echter een bijzonder geurend uniek familielid van Bijvoet die nu ook bloeit en geurt: de zeealsem!
Jonge haas op de camping
Midzomer op Schiermonnikoog
Het grote geluk mocht ik omarmen dat ik dit jaar Midzomer kon vieren op Schiermonnikoog, terwijl de zomerzon gevangen zit in mijn huid. Helaas kon ik mijn symbolische kruidenwis en vreugdevuur niet maken, maar dit ritueel maakte plaats voor een ode aan de zee.
Rond zonsondergang werd het laag water en ben ik een stuk over het strand gefietst richting paal 10. Tussen de bewolking brak nog net een vurige streep van de ondergaande zon door. Het werd een heerlijk fietstochtje in stilte. Terwijl het langzaam donker werd en het licht van de vuurtoren in Borkum en de Noordertoren hun vertrouwde karakters toonden. Vanaf Paal 10 heb ik uren zitten turen naar het grote brede en vooral lege strand. Het is een geschenk om zo in verbinding te zijn met de zee tijdens de langste dag(en) van het jaar.
Stuivend zand en vliegende wolken
Zandstralen en golven
Maar het eilandleven kan ook ruig zijn wanneer het weer genadeloos omslaat. Een geschikt moment voor een schrijfster om mijn teksten eens uit te werken, terwijl de wind aan het eiland rukt. Ik zit droog binnen bij Paal 3 en bewonder een groepje kiters die de wind gaan trotseren. Het zijn inmiddels pieken van windkracht 7 á 8. Ze maken de mooiste sprongen en indrukwekkende landingen van meters hoog! Voor de kust ligt hier een brede en grote zandbank die de golven temt, waardoor de branding relatief rustig blijft. Hollandse wolkenvelden wisselen om de paar minuten, de wolken lijken voorbij te vliegen en de golven achter de bank lijken op bergen.
Het opkomende water en de wind zorgen voor hogere golven die over elkaar heen ‘rollen’ en breken. Het lijkt alsof de zee achter de bank door het opkomende water, hoger ligt dan het water voor de bank. Zo zit ik uren te kijken terwijl de wind aan het paviljoen trekt. Ik zie het hoog en weer laag water worden, het licht is zo helder. De zon breekt af en toe door en verlicht de witte schuimkoppen achter de zandbank. Boven de golven ontstaat een soort luchtspiegeling, waardoor de zee lijkt op te houden. Een schip aan de horizon bij de Westkant van het eiland lijkt te zijn gestrand op het brede strand, want vanaf daar is de zee niet eens zichtbaar.
De wind brengt onrust, maar ook rust. Het werd een dagje verplichte rust en ook de dag erna gooide de regen roet in het eilandavontuur. De onstuimige zee en de onrust in mijn hoofd leken eindeloos te duren. Op zulke winderige dagen voel ik pas hoe moe ik ben.
In stilte heb ik geleerd, er is altijd een gemis.
Het is hoe je omgaat met die pijn
door even te gaan zitten en door er te durven zijn.
Moeder en jong fazant komen even buurten bij de tent
