Ik wandel dagelijks een rondje door mijn achtertuintje. Zover je het wandelen kunt noemen. De tuin ligt op het zuiden met een oude muur die als afscherming dient tussen de straat en mijn groene oase. Die muur brengt half zon, maar ook schaduw met zich mee. Een mooie plek voor stinzenplanten, zoals de daslook, bosanemoon, boshyacint en bijvoorbeeld de bostulp. Dat ‘wandelen’ ziet eruit alsof ik mijn contactlens kwijt ben. Met mijn hoofd naar beneden gericht beweeg ik mij door de tuin. Iedere keer ontdek ik weer iets nieuws. Ik voel aan de zachte bladeren van de herfstanemonen die momenteel opkomen, verwonder mij over de harige witte knoppen aan de krentenboom en kan niet wachten tot de appel en kers bloeien… Tijdens al die verwondering kom je genoeg schoonheid tegen. Zoveel ontluikende planten in een tuintje van max 7 meter diep.
Vandaag betrapte ik deze bostulp en bosanemoon op heterdaad, ze hadden een intiemmomentje.
Bostulp en bosanemoon ontmoeten elkaar aan het begin van de lente.
Zoveel tinten groen, maar dit lentegroen is mijn favoriet. De gezonde daslook staat in de schaduwhoek en komt ook al bijna in bloei. In het midden komt de wilde valeriaan en de akelei op. Daarnaast staat wilde kraailook. De meidoorn maakt jong blad aan, heerlijk nootachtig van smaak.
Eetbare stoepplantjes langs het muurtje. Kleine veldkers pronkt met haar kleine witte bloemen: HIER BEN IK! Klein, maar pittig van smaak.
De bostulpen bloeien bijna… Een klein roze puntje aan het uiteinde van het gele blad zorgt voor een vrolijke kleurencombinatie.
Aaibare tedere knoppen van de krent.
De bosanemoon pronkt laag bij de grond met paarse bloemen.
Groencontrast. De winterjasmijn maakt fris nieuw blad aan. Zij groeit tegen de oude muur in de schaduw.
