Jubileum Moedertje Groen: 9 jaar verbinding met de natuur.

18 oktober is het jubileum van Moedertje Groen!

9 jaar vol VERwondering, VERandering VERzorgen, Vertrouwen, Verwildering en VERhalen…

We blikken terug en kijken vooruit naar de horizon!

Oké, here I go een jublieumsblog… Dat moet iets van een digitale traktatie worden in de vorm van leerzaam leesvoer, toch? Of niet… Via deze weg een bedankje aan de trouwe volgers. Die van het eerste uur, maar ook de mensen die zich later hebben ingeschreven om een mailtje te ontvangen met nieuws uit de natuur… Iedere keer als ik een mail krijg met een nieuwe volger, jij en jij én jij ook! Wie lezen mijn verhalen eigenlijk? Wat vinden jullie ervan? Ik vraag het mij altijd af, maar dan verschijnt er na een lange stilte weer eens een e-mail met een vraag, opmerking of reactie op mijn verhalen. Die mailtjes bevestigen hoe leuk het is om schrijfster en natuurgids te zijn! Bedankt dus, voor jullie interesse in Moedertje Groen.

Het begon allemaal…

… 9 jaar geleden landde er op het oude garage dak van de buren een vrouwelijke merel. Ik besloot een blogpagina te starten met het verhaal over de badderende merel in haar ‘penthouse’. Het was het eerste natuurverhaal van vele jaren natuurbeleving. De hobby liep een beetje uit de hand. De jaren die volgden presenteerde ik ook natuurverhalen op de lokale radio van de Bollenstreek en dat was het begin van ‘Moedertje Groen’. Een koosnaam die ik heb gegeven aan alles wat in de natuur kruipt, vliegt, zwemt, fladdert, bloeit en groeit…

…Oktober 2023, de zomergasten zijn vervlogen en de wintergasten zijn gearriveerd. Omdat ik dit jaar vanuit Schiermonnikoog door het hele land ben gereisd, kan ik de exacte datum niet geven wanneer ik de ‘laatste’ zwaluw heb zien vliegen. Het worden er steeds minder aan het eind van augustus en opeens zie ik ze niet meer. Ik treur er ieder jaar even om. Zodra de zwaluwen zijn gevlogen (en beginnen aan hun lange reis naar Afrika) begint namelijk het najaar. De tijd om ons klaar te gaan maken voor de winter. Het luchtruim blijft nog wel druk, want in de duinen verzamelen ondertussen honderden spreeuwen zich en later sluiten de koperwieken en kramsvogels zich aan in de ‘vogelbar’. Dronken van de gistende duindoorn- en meidoornbessen kwetteren en fladderen de dieren door elkaar. Ik zucht opgelucht, in de natuur maakt het ene verhaal altijd plaats voor een nieuw verhaal… Dát is iets om nooit te vergeten, de cirkel van de seizoenen volgen.

…De 9 jaren zijn niet zonder slag of stoot gegaan en zaten regelmatig vol onzekerheden. Vooral als het ging om voorbereidingen, deadlines én publicaties. Keer op keer vroeg de natuur mij haar weer te vertrouwen. Iedere keer als ik het even écht niet meer wist of zag zitten, kwam er een nieuw verhaal op mijn pad. Ik begon patronen te herkennen en de natuur gaf mij weer hoop. Het enige wat ik hoef te doen wanneer ik ergens het antwoord niet op weet, is mij oprecht te verwonderen. Naar buiten! Met die volle verwondering laat ik de natuur zien dat ik haar vertrouw en zal zij mij een nieuw verhaal schenken. Soms iets héél kleins en soms iets groots. Het is maar net hoe ik ermee omga, maar leuk om te ontdekken. Zo ontstonden de verhalen en de boeken van ‘Moedertje Groen’ en de zeelessen. Er was vooral veel geduld voor nodig(iets wat ik niet heb), maar uiteindelijk kwam het allemaal goed. Ook in periode vol onzekerheden en negativiteit mag men vertrouwen op de natuur, maar eigenlijk vooral op je eigen natuur.

Verzorgen en verwilderen. In de loop der jaren ben ik flink gegroeid, want ik hebt te leren leven met de seizoenen. Mijn kruidenkennis en liefde voor planten is enorm gegroeid. In de winter trek ik mij terug en ga in winterrust(net als de planten) en in het voorjaar kom ik weer langzaam in bloei. Ook heb ik mijzelf leren kennen in de periode rond nieuwe en volle maan en weet ik inmiddels dat ik minimaal 1x per maan(d) een (lange) periode offline moet zijn om mijzelf te kunnen verbinden met de natuur. Hoe meer ik buiten leef, hoe meer ik de eenvoud van het leven begrijp. Een slaapzak, een deken en een paar dagen met alleen een basisuitrusting geven mij de kracht om door te zetten in deze hectische maatschappij. In deze periode laad ik mijzelf écht weer op, of eigenlijk voel ik weer dat ik leef. Ik kan weer ademen. Ik vraag mij dan altijd af, waarom we ons laten leegzuigen door de drukte, door machines en door consumeren…

Deze 9 jaar heb ik vooral beleefd hoeveel voldoening het geeft om mijzelf te kunnen verzorgen/verwilderen in de natuur en mijzelf af te zonderen van de mensen, soms gewoon om de hoek van mijn huis. Al mijn onzekerheden vervagen tijdens het buitenleven (lees het in mijn eerste boek) als sneeuw voor de zon. Géén mensen/telefoon/internet/iedere dag routine. Wie geeft er nog om uiterlijk en hebzucht als je de wind door je haren kunt voelen? De zon op je gezicht? Het water langs je huid? De aarde onder je nagels?

…Met veel verwondering kijk ik terug op een relatief ‘rustig’ jaar voor Moedertje Groen, na twee boeken te hebben uitgegeven in twee jaar tijd en de drukke zeelessen, was het tijd voor rust. En nog steeds… Echter bij ‘Moedertje Groen’ ligt er altijd wel een nieuw avontuur en idee klaar waar ik aan werk.

Want wie zaait…

* Foto’s komen het beste tot zijn recht op groter scherm. Hieronder volgen enkele grotere foto’s. Bekijk jij dit verhaal op je telefoon? Bedankt voor het lezen.