De ontmoeting met twee wolven…

…Hoe twee wolven mij ‘een lesje’ leren.

Het is de 4e dag van het jaar, ergens eind van de ochtend, zoals iedere morgen word ik in het bos gewekt door de vrolijke deuntjes van de vogels. Het oude katrolraam staat open, leunend op een blok hout omdat de het touw waar het katrol mee vast zat is versleten. Ik zie nog net vanuit het opkamertje waarin het bed staat een hinde in blinde paniek over het wandelpad rennen. Gauw kom ik uit bed, struikel bijna over de twee treden van het verhoogde kamertje en ga op een stoel staan om het bospad te observeren. Daar gaat hij, in gestrekte galop rent er een wolf in een flitsende beweging achter de hinde aan. De twee verdwijnen richting de grote waterplas. Ondanks dat de bomen kaal zijn, verdwijnen de prachtige kastanje bruine hinde en daarachter aan de beige zandkleurige wolf tussen de beukenbomen.

Wie het vluchtgedrag van herten kent, weet dat ze niet lang kunnen sprinten en na een korte sprint vanuit één sprong van richting kunnen veranderen. Een ree, damhert of edelhert op de vlucht is dus als een soort boemerang, ze komen meestal na enkele minuten weer terug vanuit de richting waaruit ze gevlucht zijn. Ook deze hinde geeft het nog niet op. Ik ben nog niet bijgekomen van het feit dat ik een flitsende jagende wolf met zijn kop laag boven de grond met grote sprongen over het bospad voorbij heb zien komen of de hinde komt weer terug. Waar is de wolf? Het verhaal speelt zich razend snel af voor mijn neus. Vanuit de andere kleine raampjes van het boshuis, zie ik de bijna zwevende wolf in gestrekte galop er achter aan gaan. In de snelste galop kan een wolf sprongen maken van drie meter en hij zit de hinde op de hielen, zou deze achtervolging het oefenen zijn van hun jaaggedrag? De hinde weet te ontkomen (diep in de grote plas) en de wolf kiest het hazenpad. In draf keert hij om over een oude hertenwissel, die langs het huis loopt. Plotseling steekt er nog een andere wolf het wandelpad over. Het zijn er twee! (tekst gaat verder na de afbeelding)

Met trillende handen van opwinding, trek ik de camera te vroeg terug. De foto mislukt, de wolf verdwijnt. De beige vlek op de foto is de wolf…

Ik bedenk mij geen moment, hijs nog even gauw een fleecevest over mijn schouders en ren poedeltje naakt de stromende regen in. Over het modderige paadje langs het huis sluip ik richting de verwilderde bostuin in de hoop dat de twee er nog staan. Met bonzend hart en een hijgende ademhaling wacht ik op wat komen gaat. Ik heb het bloedheet van opwinding, want het dringt nog niet tot mij door wat er voor mijn neus gebeurt. De wolven zijn verdwenen, maar ik neem plaats op een hakblok dat wat verdekt staat opgesteld in de hoop dat de twee nog terug komen. Ondertussen pak ik mijn telefoon om de commotie te delen met ‘ de buitenwereld’. In grote opwinding zit ik zachtjes het verhaal opnieuw te vertellen door de telefoon, als ik door mijn trillende handen de telefoon laat vallen op de bosgrond. Ik kan mijn ogen niet geloven, op nog geen dertig meter afstand zie ik de twee prachtige wolven voorbij zweven. In een drafje, elegant en toch stoer dribbelen ze aan mij voorbij. Hun staarten hangen laag boven de grond. Nu pas realiseer ik mij dat ik in alle opwinding de camera in mijn vest heb gestopt en ik een foto kan maken, maar door de trillende handen en te vroeg wegtrekken van de camera is er geen ‘bewijsmateriaal’. Ik mag het doen met de beelden die mijn hart heeft gemaakt.

De achterste wolf staat stil, kijkt mij met opgeheven kop recht aan. De oren gespitst, staart ontspannen laag bij de grond tegen zijn achterste poten aangedrukt, neemt hij mijn ‘lucht’ op. Hij kwam, hij zag en overwon. Alsof hij zijn schouders nonchalant ophaalt naar mij, dat observerende ‘naakte dier’ is niet interessant. Hij verdwijnt ontspannen in een sukkeldrafje richting het donkere dennenbos. Hier kiezen de twee wolven beide een eigen route, hun zandkleurige ruggen en staarten blijven nog even zichtbaar en ze verdwijnen zoals ze gekomen zijn. In stilte, met een lege maag terug richting de beek. Ze laten een halfnaakte Homo sapiens verbijsterd achter op een hakblok. (tekst gaat verder na de afbeelding)

De wolf en zijn belangrijke hoodrol in de (Nederlandse) natuur. Download hier gratis: www.webwinkel.ark.eu Afbeelding: ARK Natuuronwikkeling Jeroem Helmer

Wat moest ik leren van de wolven?

Wat mij opviel was de ontspannen lichaamshouding van de twee wolven. Van enige agressie jegens mij als mens was absoluut geen sprake. De voorste wolf moet mij ongetwijfeld hebben waargenomen, maar was niet in mij geïnteresseerd. De tweede wolf stond mij een moment ontspannen aan te kijken, draaide zich om en liep achter de eerste wolf aan. Ik begrijp de meer dan 100 jaar oude negatieve ophef die nu in deze moderne tijd ‘nieuw’ leven ingeblazen wordt écht niet. Deze angst voor wolven die mensen en kinderen grijpen wordt ook wel het roodkapjessyndroom genoemd en ontstaat bij gebrek aan enige (ecologische) kennis over wolven. Het boze nieuws over wolven wordt als een virus razend snel over het internet verspreid en opgeblazen. Deze ontmoeting met de wolf bevestigt wederom dat wolven de mens niet als vijand beschouwen. Zolang WIJ ze maar met RUST laten. Wie zijn wij dan om ze te veroordelen? Voelen wij als mens ons boven de wolf staan?

 ‘Pas na vele jaren was ik er achter gekomen dat wolven eigenlijk verlegen, intelligente dieren zijn, met heel verfijnde sociale structuren, en ten onrechte een bloeddorstige reputatie hebben.’ – Shaun Ellis ‘The wolfman’

De kans om wolven te zien wordt de laatste tijd steeds groter, maar op deze manier niet één maar twee jagende/ jacht oefenende / spelende wolven in hun natuurlijke habitat observeren naast een boshuis blijft toch een uniek moment. Twee weken heb ik bijna tijdloos, zonder al te veel voorzieningen in het huis geleefd. Ik heb gelezen en geschreven voor het raam terwijl de regen bleef stromen. Uren in winterslaap gelegen. Mijn focus werd met de dag scherper, mijn innerlijke rust groeide en mijn waarnemingsvermogen en creativiteit ontvouwde zich. Je zou toch denken dat mijn lijf zich in een staat van rust begeeft? Maar het tegendeel is waar. De twee wolven laten mij achteraf beseffen dat ik nog lang niet één met het ritme van het bos was. Hoewel ik op een lagere frequentie zat dan normaal en het leven zich trager afspeelde opende de wolven weer even mijn ogen… In wat voor wereld leven wij?

Deze weken ben ik een boek aan het lezen over ons moderne brein, om ons (oer)brein beter te begrijpen. Op het moment dat ik de eerste wolf zag had ik een ademteug moeten nemen en van het moment kunnen genieten, maar de adrenaline, de opwinding en het feit dat ik het té graag wilde delen met de wereld buiten het bos (ego) zaten mij gigantisch in de weg. Waarom had ik überhaupt juist op dat moment wél mijn telefoon in mijn handen?  Terwijl de rest van de dagen het ding ergens in een vergeten hoek lag, zonder enig bereik. En waarom wilde ik perse een foto maken om te delen? Hierdoor vergat ik het moment. Waarom willen mensen altijd een ‘plaatje’ schieten van wat ze zien? Onze voorouders deelden de verhalen zo levendig, zij hadden geen fotomaterialen. Verhalen gingen van generatie op generatie… Ik liet mijn brein regeren en hoewel iedere wolvenliefhebber, weet hoe mooi en bijzonder zo’n ontmoeting kan zijn, schaam ik mij kapot dat ik niet gehandeld heb volgens de regels van het bos: leven in het hier en nu en observeren. Observeren om het verhaal zo goed mogelijk na te vertellen voor de volgende (generatie). Bedankt Wolf! De wolf staat niet voor niets bij veel natuurvolkeren symbool voor onder ander wijsheid.

Er valt nog zoveel te leren over wolven en hun gedrag… Onze voorouders delen deze kennis. Luister hier naar de oude natuurlegende ’the legend of the two wolves’ met de rustgevende helende stem van Native American Elder: Good Buffelo Eagle. 

en één van mijn favoriete nummers met een IJZERSTERKE Lyrics.  

Over het Moederland en de verbinding met natuur en de ode aan onze voorouders.