Het gestorven jonge dier. 31 december.
Hoe verwachtingen tot teleurstellingen kunnen lijden…
Op de laatste dag van het jaar vond ik een overleden zwijnenjong in het houthok. Het varkentje was nog geen jaar oud. Het had geen schotwonden, geen bijtsporen en zag er goed gevoed uit. Het dier was nog niet verstijfd en was nog maar kort ervoor gestorven. Het lag er best zielig, met zijn kopje onder het brandhout en was in zijn eentje weggekwijnd. Misschien is het zich doodgeschrokken van het vuurwerk, misschien is hij gestorven aan een virus. Zijn dood zal een raadsel blijven, net als vele andere sporen in de natuur. Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat de dood altijd nieuw leven brengt en de bijhorende levenslessen.
De raaf is de troubadour van de natuur. Het bosleven weet dat hij er is en is blij met zijn nieuws, want hij kondigt het eten aan. ‘Kroa kroa’ galmt zijn krassende roep over de open vlaktes van in dit geval de Veluwe. Vanuit de verte horen de dieren zijn boodschap en komen op een gedekte tafel af. Eten en gegeten worden zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden in de natuur. Zwijn, wolf, of de vos eten wat ze nodig hebben. Gevolgd door de andere kleinere aaseters zoals bijvoorbeeld buizerds, kraaien, muizen en insecten. De botten die overblijven, geven kalk aan de bodem. Het kadaver binnen enkele dagen ‘opgeruimd’.
Met deze kennis in het achterhoofd wordt het zwijntje van het houthok naar een open veld verplaatst, zodat de raven hem kunnen spotten. De dood wakkert mijn nieuwsgierigheid aan. De tafel is gedekt, de webcam is geplaatst en nu maar afwachten op de komst van de gasten.
…Maar het blijft de eerste vierentwintig uur akelig stil en het is inmiddels bijna vier dagen verder. Het kadaver is aan het ontbinden, maar is nog door geen enkel dier aangeraakt. Alleen een buizerd heeft een bezoekje gebracht aan het dier, maar is met lege maag vertrokken. Ik raak teleurgesteld, gefrustreerd en bedenk allerlei redenen hoe het zou komen dat het dier niet wordt aangevreten. Door alle verhalen over hoe ‘snel’ een kadaver in de natuur wordt opgeruimd had ik meer verwachtingen gekregen en vergat ik iets heel belangrijks: sommige processen hebben langer de tijd nodig dan andere in de natuur.
Ondertussen rot het jonge zwijntje weg op de open vlakte. Ik heb de buizerd zien overvliegen en horen roepen. De tafel blijft gedekt, de webcam staat aan en misschien… heel misschien schuift er morgen wel een verrassende gast aan.
Wordt vervolgd…
