Bij het idee alleen al krijgen veel mensen het benauwd. Zonder je telefoon, iPad of laptop overleven is haast geen optie meer, toch? Het is de beste optie die je kunt maken als je het mij vraagt. Ik testte het uit. Éen week compleet offline en volop in de natuur. Wat doet dat met je lichaam en geest?
Over het algemeen heb ik vrij weinig met de nieuwste technologieën en telefoons. Die gewoonte van continue contact, foto’s maken en alles opzoeken is erin geslopen, maar hoe snel zou ik het weer af kunnen leren? Hier een kort overzichtje.
Dag 1.
Er heerst een kleine onrust in mij. Ik heb mijn tent opgezet, maar heb steeds het gevoel alsof ik elke ervaring wil delen met thuis. Mijn ouders wonen op afstand en ik deel graag mijn avonturen met hen. Ik besluit mijn telefoon uit te zetten en die stap was de juiste voor de rest van de week.
Dag 2.
De onrust is gezakt. Ik ben flink fysiek aan het werk en fulltime buiten. Ik mis nog wel muziek en begin zelf te zingen. Ook foto’s maken wil ik nog erg graag, maar dan bedenk ik mij waarom? Waarom wil ik dit zo graag delen? En probeer het moment zelf te koesteren. Dit lukt en ook deze spanning zakt af.
Dag 3.
De eerste nacht buiten geslapen. Al mijn spieren deden pijn van het fysieke werk, maar de maan scheen door het bos en verlichte mijn gezicht. De volgende ochtend werd ik anders wakker. De pijn was verswenve, ik voelde mij anders dan voorheen. Opgeladen en klaar voor een nieuw begin.
Dag 4.
…dat gevoel van opgeladen voelen werd alsmaar Meer. Het verlangen van buiten zijn groeide en ik voelde mij ontzettend krachtig worden. Ik kreeg het besef dat de in de online wereld en media veel nep is en het contact niet echt is. Ik besloot mijn dierbare te vertellen dat ik in orde was en een poosje niets meer van mij zou laten horen. Tenslotte doet het zeer als je berichten leest via een scherm zonder enig intonatie erin. Ik leerde hoe belangrijk oogcontact maken is en wat lichaamstaal doet met mij als mens. Al snel verafschuwde ik het idee van de continuïteit van het online willen zijn. Ik kroop dieper de natuur in en voelde dag na dag het dekentje van rust zachter worden. Ook mijn voeding en slaapritme zijn aangepast. Ik word precies wakker op moment dat de zon opkomt. Geen horloge, maar synchronisatie met de zon. Wanneer de zon onder gaat keer ik langzaam meer in mijzelf en word ik betoverd door het knetteren van het vuur en de warmte op mijn gezicht. Ik heb geen trek meer en ben veel sneller verzadigd. De snackbehoefte zijnntotzij verdwenen en ook de drang naar suiker is weg! Wat een opluchting.
Zo ging het nog 3 dagen door. 3 dagen van puurheid, reinheid en pure energie. De avonden gevuld met zang en warmte. De nachten koud in aanwezigheid van de maan. De vogels floten in de ochtend hun lied en Twitterde erop los. De dieren lieten zich steeds vaker zien en de verbinding met moeder natuur was duidelijk voelbaar. Ik was eindelijk niet meer uitgeput, na al die maanden voelde ik mij weer tot leven komen. Mijn zintuigen leken op scherp te staan en eenmaal thuis krijg ik daarop totale bevestiging. Ik hoor elk klein geluidje.
… De mensen in de supermarkt gaan zo snel. Ik probeer mij een weg te vinden maar voel me een zombie en overprikkeld. De auto’s scheuren voorbij en er komt geen einde aan. De afgelopen dagen heb ik het licht uitgelaten. Ik heb kaarsjes aan in huis en er heerst een gemoedelijke sfeer. Terwijl buiten vrachtwagens en bussen op en af rijden en het 24h leven op volle touren draait. Er is nauwelijks meer rust te vinden. Gisteren besloot ik een ijskoffie te drinken op het terras. Het was rustig aan het meer en dus makkelijk vertoeven. Maar de ijskoffie maakte me ziek. Voor het eerst in acht dagen nam ik een boost suiker. Waar mijn lichaam voorheen aan gewend was. Ik kreeg hoofdpijn en werd misselijk en daarna erg moe. Is dit wat mijn lichaam Norma vond voorheen? Voeding tot zich nemen wat niet goed voor mij was? Kan ik na een week zo puur worden dat ik ziek word van suiker? Ik heb spijt en besluit het door te zetten. Mijn lichaam krijgt voorlopig geen toegevoegde suikers meer. Ik ben in de war. Dat één week zoveel los maakt in mijn lijf had ik niet gedacht. Wanneer ik de drukte in moet begin ik te fluiten en zachtjes te zingen. Een mantra of een zelf bedacht wijsje om mij niet vast te hoeven pinnen aan de onnatuurlijke geluiden. Het is totaal het tegenovergestelde. Hoe kunnen de dieren wennen aan deze geluiden? Ik ben slechts een week offline en kom terug in totale roes. Hoe moet dat voor de dieren zijn die continu auto’s en vliegtuigen horen. Ik schrik op uit gedachten van een ronkende moter.
De eerste paar nachten in mijn huis voelen onwennig. Het voelt alsof ik te gast ben in mijn eigen huis en mijn lichaam is moe. Ik ben verkouden en zwaar ademig geworden en zoek veel de natuur op. Even zwemmen in zee doet wonderen. De frisse wind en regen zijn eigenlijk zo slecht nog niet. Het bos ademt zachtjes heen en weer en ik probeer op blote voeten dat ritme te voelen. Pijn kun je uitzetten en ik besluit de aankomende maanden te gaan gebruiken om mijzelf fysiek en mentaal uit te dagen in strijd met de elementen van de natuur.
Kon ik maar gewoon de volume knop wat zachter draaien. Één ding weet ik wel, er is maar één netwerk en dat is het buiten leven. Alles op aarde, alles uit de natuur wat leeft, groeit en bloeit staat al in verbinding met elkaar. Alles wat puur is begrijpt elkaar en helpt elkaar. Het heeft elkaar nodig om in evenwicht te blijven en dat voel je. Alles is één. Wij zijn één. Dat is de verbinding met moeder aarde. Het WiFi password? “Ga offline.”
