Wat mij opvalt is dat het kamp met de week mooier en mooier wordt. Een cadeautje zonder strikje, we hoeven het niet uit te pakken. Wij pakken zelf uit! In deze aflevering strijden de mannen tegen de vrouwen, we slapen zelfs apart van elkaar. Tiengemeten is het allerlaatste eiland van Zuid-Holland. Het is een vroegere zandplaat in het Haringvliet . Ik was er echter nog nooit geweest. Dit natuurgebied is serieus een eiland vol wonderen.
Wij zijn onderweg naar het hoogste punt van het eiland en maken met paard en wagen de tocht. Dit is een geweldige manier om rond te kijken en te genieten van al het moois. Ik zit vooraan en vraag het hemd van de vrijwilliger (de paardenmenner) zijn lijf. Ik was oprecht verbaasd over hoe wij Hollanders een stuk land hebben kunnen omploegen en bewerken tot zo’n mooi natuurgebied. Petje af ook voor Natuurmonumenten om het vervolgens te onderhouden, al doen de bevers dit meer. Dat men met dit eiland zulke ‘lelijke’ plannen had, bedenk ik mij terwijl ik het eiland aftuur en wat Schotse Hooglanders spot die een bad nemen.
We rijden langs wat eilandbewoners, echte eilandbewoners zijn hier zeldzaam verteld de koetsier. Hij is een enthousiaste man boven de 50 en hij heeft het duidelijk naar zijn zin. Hij verteld over vroeger. Hoe het land vroeger met 160 trekpaarden bewerkt werd, over hoe de waterschappen in de 14 eeuw hun land lieten opmeten in “gemeten” en hoe men betaalde per gemet. “Je kon destijds beter je geld investeren in grond” legt hij uit. Kijk! Hij wijst naar de zorgboerderij die de naam Ida draagt. “Één van de zeven boerderijen op het eiland. De landheer had zeven dochters, hij investeerde zijn geld in panden en vernoemde de boerderijen naar zijn dochters.” Ik lach breeduit: “…en één van die boerderijen heet daarom de Tessa 
hoeve.” Vul ik hem aan. Ik moet lachen wanneer we langs een man komen die alleen een overall aan heeft over zijn behaarde lichaam en daarin woont met zijn hele dikke buik. “Een van de eilanders.” lacht de koetsier al knikkend met zijn hoofd naar die man en hij grapt wat met de mannen die in hun tuin een biertje drinken.
Na de heerlijke sfeerimpressie die we kregen tijdens het paardenritje wacht boswachter Ted, van Natuurmonumenten ons op. We krijgen weer een college en Ted verteld op dezelfde enthousiaste manier als boswachter Bart zijn verhaal. Het leuke als deelnemer van Boswachter Gezocht is dat je de boswachters van de gebieden waar we komen ook leert kennen achter de schermen. Het is heerlijk om te zien hoe ze allemaal zoveel passie hebben voor hun vak en hoeveel ze weten en met liefde onze vragen willen beantwoorden. Boswachter bij natuurmonumenten is een bijzonder beroep, de mensen maken dit vak uniek.
De Tessa hoeve ligt vlak bij de oude Karantijn, een oud quarantaine gebied waar ons kamp is opgesteld. Het vervallen gebouw heeft een trieste uitdrukking en er hangt een nare energie. Ik wilde meteen uilennesten spotten, maar helaas de vogels waren gevolgen. Wel zat er helemaal boven in nog een oud nest. Het gras om de Karantijn is hoog waardoor de krekels een mooie plek hebben voor een concert, en je ziet overal tussen het gras kleine vlindertjes fladderen. Het is zowel een mooie plek als een plek waar je de geschiedenis écht kunt voelen. De muren zijn oud, je ziet waar de keuken heeft gezeten en er zijn nog sporen van een bovenverdieping zichtbaar. Alle ramen, deuren en een deel van het dak zijn eruit gehaald zodat vleermuizen en vogels hun gang kunnen gaan. Het gebouw is vervallen en toch leeft het nog.
Na mijn moves met de camera in de Wieden besluiten de vrouwen al gauw dat ik de nostalgische polaroid mag vasthouden. Een pretmomentje. Ik ben 25 jaar en heb een camera vast die foto’s uitspuugt als je op een knopje klikt. Ik draag een grijns van oor tot oor. Een heerlijk gevoel, en ja dan vergeet ik om mijn schoenen aan te doen wanneer ik het land op ga. Typisch een Tessa actie om dan zo’n opdracht tussen de brandnetels op blote voeten te willen doen. “WACHT OP MIJ!”
Ja! Ik kan mezelf wel voor me kop blijven slaan om de gemaakte fouten, maar dat geeft hoofdpijn. De vrouwen hadden maar één doel voor ogen en dat was: winnen! Daardoor vergaten we belangrijke details en ging ik plots een bever aanzien voor een alleseter. Oopsie*bloost* maar hé ik heb nooit van mijn leven het geluk gehad een bever te mogen spotten.
Maar laat die mannen maar op beverexcursie gaan. Wanneer de avond valt besluit ik mij terug te trekken om even alleen te kunnen zijn. De momenten dat de camera aan staan gaan zo snel voorbij dat ik niks kan laten bezinken, hierdoor heb ik nauwelijks het besef wat er allemaal gebeurt om mij heen. De automatische piloot staat aan, ik heb een lach maar voel mij tegelijk alsof ik mezelf niet helemaal kan zijn. Op die momenten moet ik gewoon even weg van alle drukte. Dus klim ik een hek over bij de Tessa hoeve en kom op een dijk uit met uizicht over de Haringvliet. Aan de overkant grazen ganzen. Een schitterende zonsondergang verwelkomt mij en ik kijk toe hoe de lucht razendsnel veranderd van kleur en luister hoe de vogels mij een toegift geven. De vrouwen hebben wellicht verloren, maar ik voel mij rijk.
De volgende dag kunnen we een soort van uitslapen. De mannen nemen een duik in de Haringvliet, de vrouwen kiezen voor de gieter. Lekker rustig zonder een hele crew om je heen. Na het ontbijt rijden we naar de natuurspeeltuin en horen we de teamindeling. Wanneer ik hoor dat Jerome en ik een team zijn zakt de spanning een beetje. Geel is niet mijn favoriete kleur maar Jerome is een top kandidaat en tevens zie ik hem als concurrent en nu kunnen we mooi samen onze krachten bundelen! Dol graag wil ik met de kinderen het ‘Oerrrparadijs’ in, maar ik vergat één ding. Bij oerrr draait het niet om opdrachten, natuurspellen of natuureducatie maar om het kind zelf te laten spelen en ontdekken in de natuur. Gelukkig komt dat halverwege onze opdracht ook tot zijn recht. Met het blinde meisje aan mijn hand plukken we bloemen in haar lievelingskleuren. Later eindigde de zoektocht in een heus moddergevecht, inclusief modderglijbaan! Een heerlijke spa uhhh speeltuin voor kinderen! Het kind komt ook in mij naar boven, maar wanneer drie kids uit mijn team modder in hun oog krijgen wordt het tijd voor een bommetje in de sloot. De ‘varkentjes’ zijn weer gewassen.
Later springen we met alle boswachters in spé in de Haringvliet om ons af te spoelen. We duiken niet alleen in het water, maar ook dieper in het boswachteravontuur. Op naar de Veluwe!
Kijk hier indien je de uitzending gemist hebt of opnieuw wilt bekijken.
