Als klein meisje speelde ik dagelijks buiten. Zo nu en dan ging ik op avontuur. Zo ook al ruim dertien jaar geleden. Toen de sloten achter VVSB nog een stuk schoner waren en er nog flink wat kikkerdril te vinden was. Ik kwam thuis met een natte broek en twee emmers kikkerdril en boog mij de weken daarna elke dag over de vijver om te zien hoe groot de kikkervisjes geworden waren. Altijd probeerde ik de kleine opdondertjes te vangen, maar gezien kikkers hun ogen alle kanten op kunnen bewegen zagen ze mij altijd sneller dan dat ik ze kon pakken. Maar toch! Op en dag kwamen de eitjes uit, en uit het kikkerdril hebben toen ruim zes á zeven mini kikkertjes het overleefd. Jaar in jaar uit woonde deze kikkers in de poel, maar enkele strenge winters eiste hun tol….Hoe diep ze ook in de modder zaten.
Één keer in mijn leven heb ik een kikker gekust. Tsja, sprookjes bestaan niet? of wellicht was het gewoon een vrouwtje, en zwerft mijn prins nog ergens rond op mijn pad…. Ik vind het geweldige diertjes. De anatomie, de kracht in hun achterpoten en hun manier van voort bewegen. Kikkers springen, padden lopen. En hoe vaak ik ze ook vang, ze springen altijd weer uit mijn handen..
Je hoort ze wel,
maar ziet ze niet.
De kikkertjes in het hoge riet,
maar in de kleine kikkerpoel
is het een gezellige boel.
Sommige kikkers doen zaken,
andere brullen en kwaken.
Maar de prins van de kleine kikkerpoel,
blijft altijd bekwaam en koel.
In de lente begint het voorjaarsconcert.
Dan zijn alle mannen alert,
want alleen hij die het beste kwaakt.
Heeft een vrouwen hart geraakt.
Prins Blaaskwaak heeft zijn wekker gezet,
hij ontwaakt eerder uit zijn winter bed.
Zodat hij zijn stembanden warm kan kwaken.
Om de vrouwen te vermaken.
Dan komen de vrouwen erbij in de poel.
en wordt het er stiekem wel erg zwoel.
Hij is klein, maar klimt op haar rug,
daarna gaat het allemaal erg vlug.
Hij duwt de eieren uit haar lijf naar buiten,
maar het vrouwtje kan niet vluchten.
Daarna zal het mannetje de eitjes pas bevruchten.
Daar zijn de pudding eieren.
Het zijn er echt ontzettend veel.
Het gelei-achtige kikkerdril.
Slechts enkele eitjes hebben geluk.
anderen worden opgegeten of gaan stuk.
terwijl de natuur verder zal gaan met bloeien,
duurt het voor het dikkopje zo’n drie maanden om te volgroeien.
Ik heb ieder jaar mijn best gedaan.
en even bij de kikkerpoel stil gestaan.
Zijn er al kikkers, hoor ik al gekwaak?
Zijn er al eitjes, is het weer raak?
Maar helaas blijft het dit jaar akelig stil….
en is de liefde in de kikkerpoel nog pril.
 |
| Het enige kikkertje in de vijver tot nu toe. |
Liefs,
Moedertje Groen
