Het bos staat na de laatste stormen helemaal in zijn nakie. Het is guur en ik merk nu echt de overgang van herfst naar winter. De laag hangende zon schijnt door de druppels van pas gevallen regen. Ze sieren de takken, want door het licht schitteren de druppels ze als kleine diamantjes. Wanneer je de druppels van dichtbij bekijkt lijkt het alsof de regenboog er in gevangen zit. Het is ochtend en het is akelig stil in het bos, daardoor kun je de druppels horen vallen. In een willekeurig ritme laten ze zich van de bladeren en takken vallen. Het bos heeft weer een regenbui overleefd, de zon verlicht het ruiterpad. Het is haast niet vast te leggen zo mooi, maar ik doe een vluchtige poging om met mijn telefoon een fotootje te maken.
I
k rijd met Muis het Hollandse Duin in, de opgang tegenover de Stayokay, haar oortjes zijn gespitst op elk geluid. Muis is KWPN’er – een Koninklijk Warmbloed Paardenstamboek Nederland. Een lief raspaardje die haar naam maar deels eer aan doet. Ze is namelijk helemaal niet zo’n klein paard, maar haar vacht krijgt een grijze gloed in de winter. Ik verwonder mij erover hoe mooi het bos is vanaf de rug van een paard. Je ziet en hoort veel meer. De paden zijn door de regen een zompige zooi geworden, maar het eerste deel van de route is bedekt met een deken van gele bladeren. Nu de zon zo laag hangt lijkt het met een beetje fantasie een gouden tapijt geworden. Muis haar donkerbruine vacht kleurt prachtig bij de omgeving. Ze lijkt wel onzichtbaar, een muisje in het grote bos.
Ze snuift blij. Ze is inmiddels warm gelopen en uit haar neus komen condenswolkjes. Hoewel het bos ‘leeg’ lijkt en kaal is zit er meer leven. Tussen het grote wild zoals vossen en herten, schuilt heel klein leven: muizen. Er leven meer soorten in het duingebied dan je denkt. Dat kunnen de katten van Manege ’t Langeveld weten, want ik moet elke keer weer een ander uit elkaar gerukte muis opruimen. De muisjes die zij vangen lijken op Ikea bouwpakketten. Inclusief losse onderdelen: hoofd, staart, ingewanden en de lichaamsdelen die niet meer te definiëren zijn. Toch neem ik het ze niet kwalijk, die katten doen hun werk wel. Soms iets te goed. Bosmuizen, veldmuizen en spitsmuizen worden voornamelijk gevangen, maar dit zijn dan ook de algemene soorten die in het Hollandse Duin voorkomen. Soms ligt er nog iets kleiner op ons te wachten, iets wat lijkt op een dwergmuisje.
Mijn edele Muis heb ik inmiddels in draf aangespoord wanneer er een felle roep door het bos klinkt. Ik herken hem meteen en het is inmiddels zo stil niet meer, want er wordt direct op gereageerd. De Groene specht, zijn lach galmt door het kale rustige bos en de Grote Bonte specht haakt direct hierop in. Zo klinkt er een kort concert tussen twee spechten soorten. Muis spitst haar oren, ook zij hoort de roep. Paarden zijn kudde dieren, in het wild reageren dieren op elkaars alarmroep. Een alarmroep betekent immers gevaar. Ik vervolg mijn rit, ik denk dat de vogels mij als gevaar hebben gezien er is tenslotte verder niemand. Het ‘gelach’ van de Groene specht klinkt nog een half uur lang, het lijkt net alsof de vogel mij volgt en het is gedaan met de stilte van het bos. Haast net zo alert als mijn paard spits ik mijn oren. Mijn zintuigen staan op scherp en Muis heeft hier duidelijk plezier in. Ze kent het de ruiterpaden op haar duimpje en weet precies wat ik van haar wil. Op het rechte stuk spoor ik haar aan tot galop, de tranen schrijnen over mijn wangen door de wind. Het voelt heerlijk, een ritme van haar voeten die op de grond klinken en verder helemaal niets of toch wel? Voor mij op het pad ligt opeens een dode eend. Ik leg al snel de link dat er honden in de buurt zijn en ga over tot stap. Al gauw wordt de stilte verbroken door een jachtfluitje en commandeert een man zijn hond de eend te halen.
Zo struinen we samen nog een poosje door het bos. Zij is mijn gids, en ik vertrouw haar volkomen. Beide genieten we zichtbaar. Ik van de gloed die over het bos heen ligt, de heerlijke frisse lucht en de overgang van herfst naar winter en zij van de vrijheid en beweging. Dat ik mijn voeten inmiddels niet meer voel van de kou hindert even niet. De man is weer verdwenen en het is eventjes weer muisstil…
