Leestip: Voor de beste layout open de blog naar de website. Layout is geoptimaliseerd voor laptops en tablets. In deze blog maak je een wandeling door de berkenbossen van Schiermonnikoog, thema oranjerood, herfst en paddenstoelen, voorbereidingen naar Samhain en dankbaarheid.
Lichtpuntjes in het bos. Verse vliegenzwammen, net uit hun ‘vliesje’. De witte vliesjes zorgen voor de ‘stippen’ op de paddenstoel(links). Als de paddenstoelen ouder worden verdwijnen de stippen (zoals rechts).
Volgens de weersvoorspellingen is het code oranje een kleur die perfect bij het herfstweer past. Op mijn werkplek ligt het boekje: geschenken van het krentenboompje. De titel is in rood geschreven en een (ceder)pestvogel siert de cover. Het boekje is een belangrijke inspiratiebron voor mijn boeken, teksten en het leven. Het vormt mooi leesvoer op een herfstdag. Het siert auteur Wall Kimmerer om zo verbonden met het leven te zijn. Een ode aan dankbaarheid, maar ze slaat de spijker op zijn kop. Ze trekt de pleister van de wond, schrijft poëtisch over het leven in verbinding met de natuur. Maar als lid van inheems natuurvolk uit de VS kampt ook zij met het ‘vast zitten’ in een maatschappij gebaseerd op economie. Dat bomen meer waard zijn als brandhout dan als de longen voor onze aarde doet haar pijn. Het raakt mij en dat alles omvattend met elkaar in verbinding staat. Dat bessen van het krentenboompje (of bijvoorbeeld hier de voedzame rozenbottels) zo kostbaar kunnen zijn voor ons bestaan.
De fel gekleurde rood en oranje rozenbottels van de Hondsroos lichten mooi op in de zon, terwijl op de achtergrond een regenboog verschijnt en de lucht donker kleurt. – Fotografie: Tessa Yanover – Westkant eiland
Ik trek mijn lange groene regenjas aan en trotseer het herfstweer. De regen spoelt het lijf schoon, het voelt niet koud buiten en dat maakt het aangenaam. Buiten liggen de verhalen, de kleuren en de inspiratie voor het oprapen en dus sla ik een bospad in. De kronkelende paden omringt met varens, berkenbomen, krentenboompjes, vogelkers, dennen, meidoorns. Mossen hebben zich vol gezogen met vocht en vormen kleine schilderijtjes in de duinen. De stam van een rotte berk vormt een thuis van de Mycenella bryophila. Een groep zwammetjes die graag in dood hout groeien en zo rot hout opruimen. In dit geval tref ik waarschijnlijk de Tweesportig taaisteeltje. Wat een namen hebben die zwammen toch! Het donker groene duinsterretje, zilvergroene rendiermos en witte zomersneeuw. Het is een palet aan kleur, landschap in een landschap.
Ik voel mij verbonden met het alles en tegelijkertijd slechts te gast in dit decor. Iedere stap die ik zet verandert de omgeving.
Lange tijd kon je hier niet lopen. De kronkelpaden in het bos waren door de zware regen van 2024 een moerasgebied geworden, maar nu vormen de smalle paden eindelijk weer een perfecte basis voor een struintocht. Hier verdwijnt even het eilandgevoel, de weidsheid en de wind. In de luwte van deze oude begroeide stuwwallen, kleurrijke berkenbomen en heuveltjes begroeid met varens ben ik omringt met de rust van het bos. Hier wandel ik door het huis van dartelende groepjes mezen, nieuwsgierige goudhaantjes, hongerige merels en lijsters, kwetterende roodborstjes en andere bosvogels die nauwelijks opvallen tussen alle bruin en groen tinten. Je kunt hier uren lopen zonder iemand tegen te komen.
Wanneer de zon het eiland even streelt en zich tussen de donkere wolken door wurmt glimmen de rode meidoornbessen en rozenbottels even op. Hier zal ik nog vaker over schrijven, het geeft mij het gevoel dat ik leef!
Close up van een berk. Tinten groen, goud, geel.
Alle berken krijgen in het zonlicht een schitterende zalmkleurige tot zilverkleurige gloed. De streepjes in de bast worden net even geaccentueerd, maar naar een glimp van de zon kan ik nu alleen maar verlangen. De zon is de bron die het leven draaiende houdt en ik mag de regen waarderen omdat ik weet dat de zon weer licht zal brengen. Als de laaghangende najaarszon over het eiland schijnt licht het alles even op. De veren van de fazant, de verse paddenstoelen in het bos, de schors van de berk, de rietpluimen aan de West. Iedereen mag even in de schijnwerpers staan. Alles doet er toe, zelfs de ‘ongewenste’ vogelkers toont nu zijn ware schoonheid van zacht perzik roze tot tinten bruin groen.
Kleurenpalet. Berk met vogelkers ervoor.
Waarom is het dan zo moeilijk om de donkere dagen binnen te wandelen? Het is de periode van rust, verstilling en schemering. Ik zoek naar voeding voor het eindejaarsfeest, op 31 oktober vier ik Samhain. Het eiland vormt een mooie plek om dit Keltische nieuwjaarsfeest te vieren. Het is tenslotte de donkerste plek van Nederland en tijdens dit feest omarm je de duisternis en stilte om weer in het nieuwe jaar naar het licht te kunnen groeien.
Een tak met bekertjesmos. Daaronder het vruchtlichaam(de zwam) van een Grote trechterzwam. Tussen het groene mos en herfstblaadjes.
Binnen in mij woelt een enorme dankbaarheid dat ik een rozenbottel mag pellen en proeven, dat ik de bast van de berken mag strelen en het geluid van de vogels mag horen. Dit soort dankbaarheid is zoveel meer dan alleen ‘bedankt’ zeggen tegen onze leefomgeving. Het is mijn manier van (over)leven geworden in een overvolle en technologische drukke maatschappij waarin iedereen de verbinding met elkaar en zijn ‘thuis’ lijkt te vergeten. Ik kan niet anders dan blijven verwonderen en staren naar het landschap waarin ik mij begeef. Er komt een Grote trechterzwam versierd met bekertjesmos op mijn pad. Even verderop aan de rand van het berkenbos in een dal met varens glimmen de hoeden van de vliegenzwammen. Deze oranje roodkleurige paddenstoel heeft een prachtig ‘samenlevingscontract’ met de berken. De berken delen hun waardevolle suikers aan de schimmels onder de grond, terwijl de schimmeldraden op hun beurt de berken voorzien van waardevolle voeding en vocht.
In de biologie noemen we deze samenwerking symbiose. Een prachtig fenomeen dat alles en iedereen met elkaar in verbinding staat en elkaar nodig heeft in het landschap. Het ondergrondse netwerk van schimmeldraden, de transportwegen van waardevolle voeding vormen het fundament van het leven.
Hier bovenop al die kilometers schimmels is een compleet bos, ecosysteem, habitat gebouwd. Het is een thuis, ons thuis. We zijn er allemaal mee verbonden. Dat is toch bijzonder, dat ik hier mag lopen.
Het zonlicht schijnt door de sporenplaatjes van de vliegenzwammen. Met de varens op de achtergrond een mooi bosplaatje.
Al die oranje, geel, rood en bruintinten samen vormen iets moois. In september kleurde de velden van zeekraal hier nog purperrood. Die uitgestrekte velden rood zijn inmiddels bruin geworden, zelfs dan verliezen ze hun schoonheid niet. Hier en daar valt er nog een kleine plek roodkleurig zeekraal op.
En sommige zonsondergangen zijn te mooi om niet te delen. De dagen afsluiten in dankbaarheid. De herfstgloed is ook in de avond terug te vinden, zelfs boven zee. Waar de oranjetinten bij laagwater weerspiegelen op het Wad. Het verlicht mijn hart en vervuld het met dankbaarheid. Al is de dag nog zo grijs ergens kun je altijd een lichtpuntje vinden, je hoeft er niet ver voor te wandelen als je de deur maar uit gaat komt er vanzelf iets (nieuws) op je pad.
Welke kleur vervult jouw dag?
Zonsondergang Waddenzee.
P.S Nog even dit…
In de vorige blog postte ik de video van het 11 jarig jubileum van ‘Moedertje Groen’. Deze website groeit in aantal volgers, maar kan niet bestaan zonder jullie lezers. Deel gerust berichten, video’s of foto’s in je netwerk. Soms is de spelling of grammatica niet helemaal optimaal, speur jij een grote spelfout? Stuur gerust een e-mail. In de webversie kan ik dit gemakkelijk bijwerken.
weer genoten van je prachtig inkijkje hoe de natuur jou voedt. Ik volg je al lang met veel interesse.
Ach wat een feest om te lezen. Leuk Roos.