Over grenzen

Fotoreisverslag fietsen door Limburg.

Herken je het gevoel om jezelf uit te dagen om uit je comfortzone te stappen? Zelf zoek ik altijd een nieuw doel. Fietsen is daar één van en met al die LF routes in Europa heb ik nog een lange weg te gaan…

Afgelopen zomer besloot ik te gaan trainen voor een kleine solotocht. Voor mij een belangrijke reis door Nederland. Ik hunkerde naar nieuwe landschappen en autoluwe plekken. De route zette ik uit via een knooppuntenrouteboekje van rondjelimburg.nu  en ik maakte dankbaar gebruik van gratis kampeerplaatsen via Welcomtomygarden.org 

Feiten: 560 kilometer. Susteren 1 – Bocholtz 2 – Sint Geertruide 3 – Maasstricht  4 – Kessenich(BE) 5 – Merselo 6 – Cuijck 7 – Well 8 – Herkenbosch 9 –  Susteren 10. 

Er valt eigenlijk best veel te schrijven over deze solotochtNederland heeft buiten de Randstad gelukkig nog mooie kronkelende autoluwe fietspaden die ik nog niet heb ontdekt. Limburg is bij uitstek geschikt om het ‘ver weg in eigen land’ gevoel aan te wakkeren. Het vervelende is dat ik snel verveeld raak van routes, want ze zijn vaak eentonig. Wat dat betreft heb ik het na de zoveelste heuvel of kronkelende bocht in de Maas het wel weer even gezien en hunker naar een nieuw landschap. Soms is deze route dus even doorbijten, want niet alle trajecten zijn even sjoen. De route bestaat uit 9 trajecten door verschillende natuurgebieden en over diverse LF routes. Mijn mening: deze is vooral geschikt voor de dagjesfietsers en beginnende fietsers die het niet erg vinden om lange stukken hetzelfde te zien en autowegen over te steken. De grensroute wordt aan elkaar ‘geknoopt’ door fietsknooppunten en nam mij mee door Duitsland, België, Brabant, Gelderland en Limburg.

De lol is dat sommige dorpen op een tiental kilometers van elkaar vandaan liggen en ik toch een dag bezig was om er te komen. Je moet als fietser dus van omfietsen en nummertjes volgen houden, maar voor iemand zonder GPS waren die nummers mijn houvast. Zo kwam het dus voor dat ik 70,80 en 90 kilometer trapte over een stuk wat in 40 kilometer had gekund. Soms was dat best frustrerend als ik met mijn vermoeide kop een afslag miste in de grote steden. Bijvoorbeeld  Venlo, Maastricht, Weert, Sittard en Venray waren niet bepaald mijn favoriet. Gelukkig zat het weer ook niet mee, zelfs in Limburg werd ik getrakteerd op pittige tegenwind. Van een paar stevige regen en onweersbuien naar tropische warmte met tegenwind. De tocht leek sterk op een verkorte versie van mijn tocht naar Santiago de Compostella. Mijn uitspraak van de dag: Ik heb de Spaanse Pyreneeën, Cebreiro en de Cruz de Hierro overgetrapt met een 40 graden dus dit is peanuts. In het routeboekje worden de heuvels van Limburg beschreven als pittige klimmen, maar na een dagje van Vaals naar Eijsden vond ik de afdalingen pittiger met 45 km per uur naar beneden pittiger.

Een leuke uitdaging: gewapend met knooppunten boekje en de kaart van Midden en Zuid Limburg fietste ik door de provincie. Zonder GPS of Google Maps om mij de weg te ‘wijzen’ en dat zorgde soms voor de nodige uitdagingen en gesprekjes. Adressen van slaapplaatsen zocht ik op de kaarten langs de weg op. Soms had ik geluk en vond ik het snel, andere dagen fietste ik een uur om. Ook heeft ieder fietsknooppunt een kleine kaart van de omgeving en dit bracht mij altijd verder. In Duitsland en België kennen ze op de grensroutes ook nummertjes en staan er overal overzichtsborden. Hoe langer ik fietste hoe creatiever ik werd met omfietsen.  Een keer stopte er een man met zijn auto die zag hoe ik zorgvuldig mijn kaart openvouwde en vroeg of hij mij mocht helpen. Ik bedankte netjes en zei dat het niet uit zou maken, want na twee straten ik toch weer verkeerd zou fietsen. Als ik mijn route kwijt was, volgde ik de borden naar volgende dorp op de route en zo kwam ik altijd weer bij het juiste ‘nummertje’ uit. Van de medemens mocht ik het niet hebben, veel spraakzame mensen ben ik onderweg tijdens het fietsen niet tegen gekomen. De eerste bikepacker ontmoette ik pas op de dag voor de finish. Een man die net als ik niet wilde stoppen met fietsen en al langere tijd door Europa fietst.

Hij leerde mij de term: bikebrain; het fenomeen dat je als fietser niet meer weet waar je de dag ervoor allemaal bent geweest en waar je vandaan komt. 

Ik moest lachen en het slaat de spijker op zijn kop. Hoe langer ik met mijzelf op reis was hoe meer ik vergat waar ik vandaan kwam en waar ik eigenlijk heen fietste. Het waren lange gesprekken met mijzelf, liedjes waarvan ik ze allang vergeten was en af en toe bij het zien van veel industrie en beton stond de moppermodus aan en schaamde ik mij diep om mens te zijn. Al bij al bracht het fietsen mij vooral rust, dankbaarheid voor de kleine dingen (heet water, douchen, een gratis slaapplek) en de enorme drang om door te gaan.

Mijn lijf en geest werden met de dag fitter en gespierder. Lange afstand fietsen is zeg maar een bootcamp voor je gemoedstoestand.

De route nam mij mee door een stuk cultuur, geschiedenis en vooral natuur. Ik fietste uren langs de Maas, of dwaalde door het diverse landschap van de Maasduinen. Klom twee dagen door de heuvels van Zuid-Limburg en belande in niemandsland in de Grote Peel. Overigens kom je op het traject langs Duitsland soms ook geen enkele winkel of dorp tegen. Kilometers door natuurgebieden. De fietstocht werd een ontdekkingstocht, een reisje naar de grenzen van mijn kunnen. Ook vond ik het een kick om iedere dag een ander natuurgebied aan te kaarten. Het ene moment dronk ik koffie in Gelderland/Limburg het volgende moment stond ik weer op de Duits Nederlandse grens. Uren kon ik fietsen zonder iemand tegen te komen, behalve mijzelf. Soms betrapte ik mijzelf over hoe ik hardop mompelend en mijmerend zat te tieren over de mens.

Geen stukje landschap is onbenut gelaten. Kilometers gewassen voor de veeteelt en landbouw. Ik broedde op woordgrapjes over uien en preien en fietste tegen de wind in tussen kale akkers en open velden.

Er was geen dag hetzelfde, maar het warme welkom van alle adressen waar ik heb geslapen waren misschien wel het meest indrukwekkend. Wanneer ik dan teleurgesteld in de mens door steden, industrie en landbouw een weg had getrapt en aankwam in de mooiste tuinen viel ik stil. Warme douches, baden, maaltijden, droge onderkomens en tuinen van meer dan 1 hectare grond. Op sommige adressen werd aangeraden mijn tent niet te dicht bij de fruitbomen te zetten. De nachten dat het droog was regende het alsnog, maar dan met appels en peren! Ik keek mijn ogen uit in de groene heuvels van Limburg en tegelijkertijd bracht het verdriet met mij mee hoe weinig groen Noordwijk en omgeving eigenlijk nog heeft. Ik vloekte naar de tractoren en gigantische maaimachines die de heggen bruut en rigoureus ‘snoeide’. Door deze luie manier van onderhoud zijn veel oude struwelen heggen in het Limburgse landschap ziek geworden. De nodigde doorns op de fietspaden zorgde voor een lekke band van Sint-Geertruide tot voorbij Maastricht. Het kostte mij twee nieuwe binnenbanden en een set nieuwe buitenbanden.

Uiteindelijk was de grootste les misschien wel de meest cliché: ‘Het onverwachte schuilt om de hoek, laat los en er komt vanzelf iets nieuws voor terug.’ 

Het lukte mij vijf dagen om aan een route vast te houden, daarna werd ik overgeleverd aan het onverwachte. Eigenlijk stond de reismodus toen pas echt AAN! Er kwam een onverwacht gat in de slaapplaatsen en dus ben ik gaan fietsen zonder doel met de intentie: ik zie wel waar ik uitkom. Dat was eng, spannend, nieuw en eigenlijk bracht het mij terug naar de weg naar het onbekende. Go with the flow. Uiteindelijk waren de kilometers maar getallen en is het mij in tien dagen gelukt om een rondje precies langs de grens te fietsen van het mooie Limburg.