Nieuwsbrief 17: Groen, groener, groe(n)te!

Een nieuwe nieuwsbrief, met mooie vogelbeelden, moestuinnieuws en nieuws van onder de golven: parels in de branding.

Mei. Zo’n periode dat niets en niemand stil zit. Overal om ons heen is een voelbare versnelling. De natuur groeit en bloeit door de droogte extra snel. Alles schiet door. Planten willen zo snel mogelijk een bloem maken om te overleven. Jammer, want zo heb je een kortere bloeiperiode om te genieten.

Laatst schreef iemand dat hij op vakantie ging. Ik vroeg hoe hij zijn tuin in deze droge periode ‘alleen’ kon laten. Hij mailde terug dat de tuin er voor hem is en hij er niet voor de tuin is. Dat is bij mij precies andersom. Ik zie het als een roeping om voor een klein stukje aarde te zorgen. Zo zorg ik voor de natuur en zij een beetje voor mij. Met het tuinieren kan ik de natuur een huis aanbieden. Onderdak, nectar en hopelijk een plek om te nestelen. Tussen al het groen en kleurrijke bloemen kruipt en krioelt héél klein leven. De bijen en vlinders zijn vrijwel verdwenen, maar kevers zie ik gelukkig nog genoeg. Dat kan ook haast niet anders als je bedenkt dat dit kleine diertje de GROOTSTE groep levende organisme zijn op onze planeet! They rule the world! Geloof je mij niet? Nou er bestaan maar liefst 350.000 ontdekte soorten.

Vogelpret op zijn best…

Ook de vogels zitten niet stil. Om precies te zijn vanaf 5:30 uur tot ruim 21:30 uur vliegt een mezenpaar in onze tuin heen en weer. Gemiddeld duurt het 1,50 minuut voor de vader terug keert met voedsel en 1,00 minuut voor de moeder terug keert. Dit dus vanaf zonsopkomst tot zonsondergang. Reken maar uit hoe vaak het kroost gevoerd wordt op één dag!  Dat is te merken aan de ouders, want die zien er wat gehandhaafd uit. Ma en pa hebben alleen tijd voor een snel badder moment aan het eind van de dag. Even tussendoor de veren poetsen zit er niet in. De veertjes zitten slordig en ze zien er magertjes uit. Alle energie, aandacht en zorg gaat naar het nestje van ruim vijf jongen(aan het geluid te horen)! Ze vliegen gewoon over Luna en ons heen. Tijdens het tuinieren, sleutelen aan de fiets, het water geven van de planten en het wieden in de tuin. Steeds dezelfde veilige vliegroute, steeds hetzelfde voedsel. Uit onderzoek(onder het genot van kopje thee en lang turen) blijkt dat die kleine groene rupsjes, en langpoot muggen een favoriet zijn. Dit zijn waarschijnlijk de rupsjes van de Wintervlinder. Een soort die op de takken en tussen de bladeren in bomen leeft. Het rupsje laat zich vanzelf op de grond vallen om te verpoppen. Ik ken deze groene vriend maar al te goed, laatst had ik er weer een paar in mijn slaapzak.

Ook het vogelpindakaaspotje gaat erin als koek! De mezen geven het ook aan hun jongen wanneer ze niet op tijd een insect kunnen vinden. Het duurt niet lang meer voor het kroost uitvliegt. Koolmezen voederen gemiddeld 19 dagen hun jongen en de ouders zijn al ruim twee weken bezig! Ze vliegen met voedsel naar binnen en met de ontlasting van hun kiddo’s weer naar buiten. Zie video van hun dagritme. 

 

Nooit meer mopperen als we luxe naar de supermarkt kunnen of een bakkie koffie drinken op een terras. Vogel zijn is keihard werken. Er worden wondertjes met vleugels groot gebracht om ons heen.

 

Nieuws uit de Noordwijkse natuur

Nog meer vogelpret! Jawel in de oude straten van de Dorpskern, maar ook boven de Hoofdstraat en de daken van Duinpark scheren de gierzwaluwen weer door de lucht. Het geluid van de zomer. Een mysterieuze maar majestueuze vogel die hun hele leven in de lucht vliegen! Zelfs om hun jongen te voeren maken ze geen landing.  En de pareltjes in de branding? Lees door om te weten wat dat zijn…

 

Je hoort nu volop het gekwaak vanuit de Hollandse Duinen. Helaas is het erg droog en de poelen in het duin verdampen snel. Waar de dames vorig jaar ruime keus hadden om hun eieren te leggen, krijgen de jonge padjes het dit jaar moeilijk! Ooit de kadetjes van een rugstreeppad gezien? Deze arme schat was in een zak met tuinaarde gekropen op de moestuin. Ze had zich eens lekker goed ingegraven. Nietsvermoedend ben ik bezig met de potjes tuinaarden vullen wanneer er plotseling twee spartelende achterpootjes uit de aarde omhoog komen. Padje kwam in haar achteruit omhoog uit de aarde. Dat was wel even schrikken, voor haar iets meer waarschijnlijk. Gauw heb ik haar(ik denk een haar, omdat ze zo groot en plat is) weer toegedekt met wat aarde en onder een emmer in de schaduw gezet. Zo kan ze tijdens schemering makkelijker op pad.

 

VERWONDERING: Foetussen in een peulenschil

zaaien en kweken van eigen groente is alles behalve een peulenschil. Maar mei is de periode dat de peulen, erwten, sugarsnaps weer rijpen aan de rekjes. En dat ziet eruit alsof je foetussen kweekt in groene jasjes. Wanneer de zon door de dunne schil heen schijnt, lijken de draden in de peulen net op aderen. Een en al verwondering voor de peul. Het begint al met het rondje zaadje wat er zo pril uit ziet. De eerste ‘grijphandjes’ van de klimmende rijspeulen kronkelen naar het licht. Die handjes weten precies waar ze zich aan vast kunnen houden. In een uurtje tijd kan een plantje zich helemaal hebben vastgehecht aan het klimrek. Tot slot maakt de plant prachtige bloemen aan. Wit, teder en soms een beetje geurend. Wanneer ze rijp zijn liggen ze keurig in hun bedje. Fel groene balletjes, de erwtjes zijn geboren.

 

 

 

BLOEINIEUWS 17:

Het wordt nu wel lastig om één bloeier uit te kiezen voor het journaal. De vlieren, lijsterbes, liguster en meidoorn bloeien. Vele bloemen pronken met hun mooie kleuren en vormen. Ik zie, ruik en beleef het allemaal en kan niet kiezen.

Toch kies ik deze ‘eenvoudige’ bloem. Sommige zien het als onkruid, maar voor mij is het een medicijn: de Smalle weegbree:(wetenschappelijke naam: planteago).

Afgelopen weken had ik last van mijn bronchitis. De ironie van iedere kweker: het gezaaide goed kwam niet op, maar de plant liet zich plots overal tussen de voegen in mijn achtertuin zien. Ze achtervolgde mij, en maakte zich groot! PLUK MIJ! riep ze.

Smalle weegbree bevat veel slijmstoffen. Deze slijmstoffen helpen de hoestprikkel te verzachten. Een mooie filosofie is dat de weegbree in onze voetsporen groeit. Dit blijkt maar weer, omdat het plantje tussen de tegels kan groeien. Iedereen loopt er (dagelijks) aan voorbij. De indianen noemde deze plant niet voor niets ‘de voetstap’.

 

NIEUWS VAN ONDER DE GOLVEN: PARELS IN DE BRANDING

 

Zijn het parels of eerder doorzichtige knikkers? De branding lag de afgelopen dagen vol met druifjes en meloenen. Over deze fruitsalade schrijf ik veel in mijn tweede boek: Leven aan de kust. Hier liggen de zeedruifjes in de vorm van een ‘M’. Het zijn kleine kwalletjes die niet steken. Op het strand hebben ze hun kracht verloren, maar onder water kunnen deze pareltjes zelfs licht geven. Zoals je kunt zien in de video.