Langs het Waterstaatpad in april 2023…
December 2023 Waterstaatpad
Ieder jaar word ik mij meer bewust van de periode waarin de natuur in winterrust is. Ik merk dat ik aan de wal minder merk van de effecten van de winter dan hier op het eiland. Schiermonnikoog is voor mij een ‘veilige haven’ waar ik mag landen en thuis komen in alle seizoenen. Dit is mijn eerste najaar op het eiland. Storm, regen, sneeuw en mist je komt het allemaal tegen. Zo mooi als november was, zo kil is het momenteel op het eiland. Het dorp is rustig, de mensen zijn rustig, de natuur is rustig en de zee is een moment stil. Het is vooral grauw, grijs en somber maar zodra de zon zich laat zien kruip ik weer even uit mijn schulp.
De vorige jaren had ik de luxe om offgrid in winterrust te kunnen in het bos. Er zijn grote verschillen tussen het bos en zeeleven, maar het is een mooie frisse afwisseling. Ik heb hier maar één doel: wandelen, wandelen, wandelen en tussendoor de kans vinden om te schrijven. Gisteren fietste ik na een (te) lange tijd weer over het Waterstaatpad. Het zicht was goed, maar het decor was stilletjes. Mijn haren vingen de mistdruppeltjes en ik kreeg het warm van het trappen. Ik was op weg naar paal 10 en de strandopgang daar, maar tegen beter weten in. Aan het einde van het pad werd ik verwelkomt door diepere modderplassen en het lukte nog maar net om daar doorheen te fietsen. Eenmaal de bocht om, was het bekende hogere duintje bij paal 10 onbereikbaar door de hoeveelheid water.
Zoet regenwater mengt zich hier met een vleugje zout, maar brak is het niet meer te noemen. Ik leerde dat witte vliesjes op het water mineralen zijn die uit de bodem omhoog komen en zich mengen met het water en zout. Sommige van deze kringen hadden een mooi kleurenpatroon in het midden, het vliesje was heel dun. Scheikunde in de natuur, welke mineralen zich precies aan de oppervlakte begeven weet ik niet. Het was vooral mooi om waar te nemen.
Het was niet mogelijk om naar het strand te struinen en ik had even geen zin om mijn sokken en schoenen uit te doen. Wat ik vooral mooi vond is om de verschillen van het eiland te mogen zien. Grote verschillen. In april en mei geniet ik hier van de ontwakende natuur, de rugstreeppadden en nachtengalen in de nacht en de roep van de houtsnip. Daarna komen velden met Engels gras in bloei, gevolgd door de orchissen, lamsoor, parnassia, zeealsem. In het najaar zijn vooral de luchten hier prachtig en nu…
… Nu nodigt deze hele setting je uit om in een diepe slaap te gaan met af en toe een lange frisse wandeling en kans op een nat pak. De zeldzame windstille momenten in combinatie met mist zorgen dat het water een mysterieuze spiegel wordt. Een mooi decor voor de fotograaf.
Deze winterse dagen geef ik mijzelf kleine opdrachtjes: opzoek naar zangvogels, observatie van badderende vinken, opzoek naar een mooie strandvondst of trots op een lange wandeling langs oude berken vol kleurrijke korstmossen. Het is oké om deze periode somber te voelen, zolang we aan het eind van iedere dag maar een pluspunt kunnen opschrijven. Al is die maar héél klein.
Hieronder volgen de foto’s. Toch best een pluspunt: de weerspiegeling in het water.
Het volgende verhaal zal gaan over strandvondsten.
