21 september
Een writersblock, iedere schrijver heeft er wel eens (langdurig) last van. De intentie en drang om te willen schrijven, maar het gebrek aan inspiratie of de juiste woorden om de verhalen vorm te geven.
Als reiziger ontmoet ik veel mensen, maar op het eiland hier gaat dat heel gemakkelijk. Iedere dag maak ik wel een praatje met mensen. Als ik boten ga kijken word ik uitgenodigd op de thee, of als ik ergens een kop thee drink schuiven er mensen bij mij aan. Tijdens het wandelen kruist zo nu en dan mijn pad met een andere struiner. Men zegt elkaar altijd gedag hier, steekt een hand op of maakt een kort praatje. Het is een fijne energie, maar de mooiste ontmoetingen vinden plaats tijdens het buitenleven.
Als ik in de natuur ben ontvang ik een overvloed aan inspiratie, maar ik beschik soms niet tot de gave om de schoonheid die ik waarneem, het geluk wat ik tegenkom in woorden te kunnen uitdrukken. Hoe omschrijf je het gevoel van geluk, zoiets als de volgende momenten die het gevoel geven dat ik in het hier en nu ben? Het licht van de zon die op de witte basten van de berken schijn en ze precies op het juiste moment oplicht. Al die verse rood glimmende meidoornbessen en rozenbottels of de knal oranje duindoornbessen die in de verte op een gloeiende vuurzee lijken, omdat de ondergaande zon ze even belicht. Het graven in het slik naar kokkels en dan met mijn vingertoppen de ribbels van de schelpen kunnen voelen, die eeuwen oude manier om voedsel te vinden met mijn handen. Of het ‘klikkende’ geluid van een roodborst die zich laat horen in de meidoorn, zijn oranje borst past prachtig tussen de rode bessen.
En hoe kan ik de stilte van het Wad omschrijven? De uitgestrekte roze schorren en rood bloeiende zeekraal zover je kijken kunt. Hoe ver je kunt lopen bij laag water, tot naar het puntje van het eiland.
Een fel oranje vuurvlinder op een lila bloem van de geurende watermunt, of een hommel die rust op een grashalm en perfect opgaat in haar omgeving. Het hoge gepiep van de spitsmuizen bij zonsondergang of het roepen van de buizerd die over de camping vliegt. Tientallen insecten die zich tegoed doen aan één laatste bloeiende schermbloem, een zweefvlieg in een leeuwentand. Ik zie ze en groet dat ze er zijn en alleen ik kan ze waarnemen op een manier die ik niet als vanzelfsprekend zie. Al die momenten die beleef ik, ik ben er en zie, hoor en voel ze. Ze vormen een eigen verhaal.
Wellicht kan ik niet beschrijven hoe groot het respect is wat ik voel voor alle flora en fauna en hoe mooi, maar op zijn minst kan ik het proberen om ze te benoemen. Ik laat mij overspoelen door hun geluiden en hun schoonheid. Ze zijn er gewoon en ze mogen gezien worden. Op het juiste moment, in het hier en nu.
De sterren, de maan, de laatste bloeiende planten en hun geuren. En zo beleef ik de dag. De hele dag staan mijn zintuigen aan, ik groet iedereen in gedachten één voor één. Dat kan ik doen, omdat mijn gedachten hier niet worden vertroebeld door geluiden en geuren van de mens. Ieder dier, iedere bloem verdient het om gezien te worden en verdient een eigen verhaal. Ze maken deel uit van mijn leven en dat is genoeg, want soms kan ik simpelweg niet al mijn verwondering delen in tekst.
Het zijn kleine momenten. In dankbaarheid leven en juist van die kleine momenten één verhaal maken. Aan het eind van de dag, heb ik weer een nieuw verhaal beleefd.
De foto’s volgen onder dit bericht en zijn het mooiste te bewonderen op een computerscherm. Mocht je dit lezen op je telefoon, dan waardeer ik de moeite die je wilt doen om mijn verhalen te delen. Laat gerust een reactie achter onder dit bericht.
We groeten elkaar bij ondergaande zon, zij rust uit op een helmgras. Haar bontjas licht op in het licht.
Een ‘versleten’ vuurvlinder slijt de laatste dagen op geurende watermunt.
Een fly-inn insectenbar op de laatste schermbloemen
Rood zeekraal, met een tedere lila zeeaster
