Schapen komen naar ons toe.
VROLIJKE Schapen, is de naam van het schapenbedrijf schapenherder Daphne. Dat ze vrolijk en tevreden zijn, is vandaag gebleken. Met de rust, die bij een herder hoort, hoedt Daphne haar schapen het hele jaar door, met een lieve lach en vrolijke reacties onderweg. In de winter verplaatst Daphne haar schapen regelmatig naar o.a. weides van particulieren, zodat de dieren genoeg voeding binnen krijgen. En vandaag ben ik meegelopen en heb geholpen tijdens dit verplaatsen.
Ik heb al veel mogen smullen van prachtige verhalen over het bijna eenzame leven als herder in de Franse Pyreneeën, maar dit bijna uitgestorven beroep is in Nederland toch van een ander kaliber, dan in de bergen. Duidelijk is dat het geen beroep is zoals alle andere maar eerder een manier van leven waar je tegen moet kunnen, je bent heel veel op jezelf aangewezen.
Tussen het groen van de Noordwijkse Golfclub
Vandaag worden de 200 schapen verplaatst van het Natura2000 gebied, de Noordwijkse golfclub naar het rustige Oosterduinse meer. Zo’n tien jaar geleden was de Noordwijkse golfclub nog een plek waar gif werd gebruikt, maar daar kwam verandering in toen de beheerder de optie kreeg om Natura2000 gebied te worden. Een contrast blijft het wel, de groene ‘greens’ gelegen in de schrale duinen.
Het wordt vandaag dus maar ‘een klein stukje’ struinen, maar toch vol hectiek, op een zonnige zondagmorgen. De kudde loopt namelijk over de gevaarlijke drukke Kapellenboslaan en de Kraaierslaan. Het voelt meer dan goed om eens de mens, die altijd maar onderweg is, kennis te laten maken met een beroep waar het woord ‘haast’ niet bestaat. Daphne en haar collega’s op vier poten, mekkeren niet. Zij doen hun werk met uiterste precisie en zijn trouw aan elkaar. Zij werken de hele dag indien nodig, en brengen onze wollige dames veilig van plek naar plek. In een rustig tempo wandelen we richting de Kraaierslaan. Jantine, ik en bordercollie Vos voorop. Herder Daphne en bordercollie Silke lopen achter de kudde. Vos heeft er duidelijk zin in en dartelt met het temperament van een kuddehond tussen de benen van Jantine door. De eerste drie stappen die ik zet voelden machtig mooi. Voor het eerst in mijn leven ervaar ik een vleugje van het authentieke beroep van schaapherder. Er verschijnt een brede grijns op mijn gezicht, wanneer ik mij omdraai. Tweehonderd schapen volgen ons blindelings en er gaat een gelukskriebel door mijn buik heen. Zo eentje waar ik helemaal warm van word en een korte rilling doet mijn haren overeind staan. De zon verlicht de wollige ruggen van de schapen en het zonlicht laat hun hoorns glimmen.
Het is een groot contrast wanneer ik om mij heen kijk en bijna alle mensen foto’s zie maken en zie filmen. Zo’n kudde voor je mountainbike of je auto passerend zie je dan ook niet iedere dag natuurlijk. Daphne kijkt er niet meer voor op, ze blijft tegen iedereen hartelijk en vriendelijk. Zo nu en dan moet ik op de weg staan om de auto’s te laten stoppen. De kudde loopt dan verder achter Jantine aan, maar hoe kom ik nu terug naar voren? Voor ik het weet bevind ik mij midden tussen het wol en willen ze even mij volgen. Daphne gebruikt het woord “tsisisi” om haar wollige dames haar te laten volgen. In Frankrijk hebben de herders ook een mooie truc om de schapen naar zich toe te lokken. De Franse schapenherders hebben ieder hun eigen ‘lokroep’ om hun schapen naar zich toe te halen en die dan van afstand van de hellingen afdalen voor een gezondheidscheck, en worden beloond met zout en mineralen uit de hand van de herder. Wil de herder dat de schapen weer de hellingen opgaan om te gaan grazen, dan gebruikt hij bijvoorbeeld een lagere toon om ze terug te sturen, zo is mij vertelt.
Tijdens deze ronde is het wat minder moeilijk en er zijn nauwelijks hellingen. De vrolijkerts volgen braaf. Op de Kraaierslaan komen enkele huisschapen mekkerend naar het hek van hun weitje naar de kudde kijken. Een schaap is een kuddedier, en ondanks dat de dames elkaar niet kennen wordt er uitbundig gegroet. Gauw doorlopen voor er tweehonderd schapen in de achtertuin staan mee te grazen. Het zag er best grappig uit.
De kudde van Daphne bestaat uit diverse schapenrassen en dat maakt het extra leuk. Ieder ras heeft namelijk een eigen karakter en mooi uiterlijk. De rassen zijn gewend om te leven van schralere grassen en kruiden, waar wat minder voedingsstoffen, dan het vette eiwitrijke gras van bijvoorbeeld koeienweides, in zit en kunnen daarom makkelijk het duingebied begrazen. De schapen die we vandaag verplaatsten zijn onder andere Drentse heideschaap met gekrulde hoorns, Schoonebekers die in vergelijking met de Drentse erg groot zijn, Kempisch heideschaap, Engelse Brilschapen met schattige hangoren, en één Racka schaap met unieke rechtopstaande gekrulde hoorns (op de foto in het midden van de kudde).
Het was een unieke ochtend, een uitdagende ontmoeting met de schaapkudde ‘De Vrolijke Schapen’ en het was positief verbijsterend om in onze gestreste maatschappij even een moment met een ander en begrijpelijker tempo de wereld van een andere kant te mogen bekijken. Graag leer ik nog meer over dit bijzondere beroep.
Diversiteit aan schapenrassen
