Deze foto is gisteren gemaakt bij de Leimuiderdijk met zicht op de Weteringweg en daar achter de A4. Ik kreeg hem toegestuurd, gezien het grote contrast van verdwenen natuur en maakte er het volgende gedicht over de contrast tussen ons land en de ontwikkelingen van de mens.
Een vliegtuig, windmolens, asfalt wegen, autobanen en ‘gesnoeide’ misvormde bomen. Je zou wensen dat dit fotoshop is, maar dit is ons Nederland anno 2020…
Verloren eden
De mens is behoedzaam
Verdraagzaam en bekwaam
maar Nederland verandert niet meer langzaam,
maar razendsnel en onaangenaam.
Langs asfalt en betonnen wegen
stonden de bomen en ze zwegen,
Ze kraakten en barsten, maar zonder een woord.
en op de plaats van de moord
komen er huizen van beton en steen,
met een hekje eromheen.
De energiecentrales gaan voor de wind,
maar vergeten de toekomst van ieder kind.
Men vult de zakken met duiten,
maar vergeet de dag van morgen: het leven is buiten.
De mens is niet behoedzaam, verdraagzaam en bekwaam,
en ze staat graag met het ego vooraan
in de rij, tussen hebzucht, politiek en macht.
Dat is de toekomst die vol afgrijzen op ons wacht.
De blauwe lucht vol getekend met strepen
En de sluier van smog die haar keel heeft dicht geknepen.
De aarde ademt haar laatste adem met een diepe zucht,
en dat alles omdat wij plukte van de verboden vrucht
