Zand. Ja dat is de eerste indruk. Welkom in de grootste zandbak van Nederland. Zon! Je kon de kandidaten op kilometer afstand ruiken en dan heb ik het niet over de liters zweet, maar over de smeersels van factor 50 die volop gesmeerd werden waarnaar het zand en de stof als een extra bescherm laag op de huid kleefde. Een geweldige aftrap als eerste opname dag van het programma, want hoe heet het ook al weer: O ja ‘Boswachter Gezocht.’ Toch hadden de eerste indrukken iets weg van expeditie Robinson. Ik ben met mijn blote voeten in een eik geklommen en kijk vanaf een afstandje naar mijn tegenspelers. Iedereen is anders en dat maakt het wel leuk. Viktor zei: “Geniet bovenal van de natuur.” Ik wil morgen de opdracht open in gaan en volg dus zijn advies op. Voor mij loopt een kleine groene wants, boven mij kruipt een spin en er vloog net precies door het bladerdek een citroenvlinder. De zon scheen door haar vleugels waardoor het een natuurlijk special effect kreeg, even leek het alsof het in slow motion werd afgespeeld. Bomen zijn relaxed, een natuurlijke rustplek. Ik zit hier overzichtelijk en toch gecamoufleerd. Het is genieten van de natuur zonder haar te verstoren en zonder sporen achter te laten.
Ik hoor volop de krekels en ook de wind die door de takken en de bladeren zijn weg vind. Het is muziek. Een vlieg zoemt voorbij, een zingende merel en in de verte klinkt een specht. Ik raak geïrriteerd van de aller kleinste kriebelbeestjes die zich niet aan mij storen, maar ik wel aan hen. Alles heeft een ritme, plotseling valt mijn oog op een klein groen balletje. Ik klimt met enige souplesse uit de boom en zit er net zo snel weer in. Ik kan er in knijpen en mee spelen, mee rollen. Het is een product van een mens. Ergens vergeten verloren en weer gevonden. Het lag onder een bosje. Misschien zat hier ooit een familie te picknicken. Het balletje lag er verloren bij in een andere wereld. De grens tussen natuur en menselijke wereld is dan plots weer zo dichtbij.
Samen met de beestjes kruip ik wat verder de boom in. Wat een vrijheid op blote voeten en een zandvlakte onder mij. Ondanks de camera’s, de crew, de vreemde mensen om mij heen en de honderden insecten is dit een cadeautje. Wat een onrealistisch begin, alles gaat zo snel voorbij en toch duurt het wachten uren. Dit avontuur is vandaag begonnen en ik hunker nu al naar meer. Terwijl ik uit de boom klim herhaal ik tegen mijzelf de woorden: geniet, adem …leef.
Het is avond in het kamp. De zon gaat onder in de woestijn. De krekels hebben hun bladzijde omgeslagen en spelen andere noten. De zon geeft nog een mooi cadeau. Hij bedekt het hele kamp met een goud gele gloed die over mijn gezicht schijnt, over het kamp, over de tippies. Het is een uniek moment. Boven de zandvlakte duiken twee luchtballonnen op. Een kunstwerkje in het kleurenpalet van de lucht die langzaam verandert van kleur. Twee stipjes en verder is er niets te zien in de lucht. In de schemering heeft de lucht inmiddels zijn hoogtepunt bereikt qua kleuren. Dit is kunst wat je niet kunt kopen. De nachtzwaluw begint zich te laten horen terwijl achter ons de volle maan het kamp verlicht, met slechts een donkere oranje streep, daar waar die felle zon onder ging.
Wat de morgen brengt zien we wel, ik ga liggen op mijn schapenvel, kruip in mijn slaapzak, gooi een warmte deken over mij heen en val al gauw als een blok in slaap.
Kijk hier indien je de uitzending gemist hebt of opnieuw wilt bekijken.
