Dat de natuur dicht bij is dat weet iedereen. Op het moment dat ik dit stuk schrijf land er een Turkse Tortelduif op mijn balkon. Het is een stormachtige woensdagmiddag en haar landing gaat niet erg soepel. Als ze kon praten dan zou ze een deftige stemmetje hebben, maar met een lieve zorgzame intonatie in haar stem zou ze zichzelf afkloppen en zeggen “poe poe dat viel niet mee”. Ze verzorgd haar veren uiterst zorgvuldig, er dwarrelt een klein donsveertje uit die direct met de wind meegenomen wordt. Verder schud ze haar veren uit waar een hoop stof vanaf komt. Volgens mij heeft Dolly een pittige vlucht achter de rug. Elk veertje wordt namelijk zorgvuldig gepoetst en ze is nu echt een klein bolletje geworden, de vleugels en pootjes worden even flink gestrekt. Daarna waait ze sierlijk van het balkon en vervolgt haar vlucht. Ik duik weer verder in de kanttekeningen en waan mij weer terug in het avontuur van Boswachter Gezocht aflevering 2.
De Wieden, mag ik zeggen een ‘ingewikkeld’ stuk natuurgebied voor een meid als ik van de Hollandse kust. Ik voelde mij hier dan ook niet meteen als een vis in het water, maar water is hier toch écht wel genoeg. Daar komen we het kamp in lopen. Niemand van ons weet wat ons te wachten staat, maar dat wordt al gauw duidelijk. We slapen vannacht met zijn alle in bedden! Meteen word ons verteld dat we hier maar niet teveel aan moeten wennen, we kunnen er om lachen! Kom maar op met de primitieve omstandigheden we staan er allemaal voor open. Heleen en ik verkennen de waterkant, zien we al beestjes? Wat zwemt en leeft hier allemaal? En dan ontdekken we die gieter…
Na wat overleg wordt er besloten wie er onder wilt gaan douchen. Mij niet gezien, want ik hoef mijn ochtend ritueel niet te delen met wat camera’s op mijn gezicht, maar de teamspirit is er. Mick, Heleen, Sharon en Rick helpen vakkundig mee om een camouflage net om de palen te binden, de gieter wordt gevuld met water zodat de zon het kan opwarmen en onze primitieve douche is klaar.
School zou vroeger zoveel beter zijn geweest als je naar buiten mocht kijken. Ik herinner mij nog dat ik met mijn neus naar de muur werd gezet of ver van het raam, omdat ik altijd naar buiten zat te kijken. Tijdens Boswachter gezocht is school ook echt buiten en dat maakt het nou net allemaal wat leuker. Boswachter Bart begint enthousiast te vertellen over laagveen, moeraas, riet, muggen, platbuik libelle, heikikkers, oeverspinnen, aalscholvers…. Noemde hij ook een purperreiger? Och en dan nog die zeldzame ronde zonnedauw. Mijn pen raast over het papier, niets voor mij eigenlijk ik luister liever en zuig de informatie op als een spons… Ook Krabbescheer, watermunt en valeriaan komen aan bod. Je moet er wat voor over hebben hoor die baan als boswachter. Ik ben inmiddels ver weg van de kust en midden in een moeras gebied beland. Ik weet geen donder van moerasplanten maar heb mijn oren gespitst. Rick en Jerome zijn goede leraren en al snel leer ik wat plantjes bij zoals de Moerasspirea en het prachtige paarse bijenkorfje, die vergeet ik dus nooit meer!
Wanneer de crew verdwenen is, de camera’s uit staan en de zon onder gaat mogen wij met de lokale boswachter mee. Een cadeautje van Natuurmonumenten. In een fluisterbootje gaan we over het water en wat voel ik mij klein, wat een uniek momentje. Iedereen stelt maar vragen aan de boswachter over het gebied, maar eigenlijk wil ik totale stilte. Uiteindelijk krijgen we het voor elkaar en het plaatje is compleet. Ons bootje dobbert rustig over het water. Er is geen golfje te zien en het lijkt alsof de wolken uit de lucht gevangen zitten in het water door de weerspiegeling. In de stilte gaat ons bootje zijn weg door de waterlelies en we stoppen bij een gesloten gebied. 
Hier leeft de familie Aalscholver die we vanuit schuilhutten kunnen bekijken en dan staan midden in het broedgebied van de oudste Aalscholver kolonie van Nederland, dat is toch wel bijzonder. Ongestoord worden er verenkleden gedroogd, jongen bietsen nog om eten, er vliegen Aalscholvers heen en weer van het water naar de kale bomen ze maken zich klaar voor de avond. De veren worden gepoetst en aan sommige haaksnavels blijven donsveertjes plakken.
De volgende dag is het tijd om soorten te determineren, maar dan zonder al die saaie tabellen en boekjes. Kijk nu begint het echte werk. Ik stuiter van blijdschap! De dag begon stroef, maar met kaplaarzen aan heeft JodeBo mij een lesje yoga gegeven, wat er vast erg charmant uit gezien moest hebben. Daarna spelen Sharon, Bernadette en ik met een frisbee en zijn we allemaal beetje los gekomen. Ik kom uiteraard in team groen terecht en heb twee mannen aan mijn zijde die aardig flexibel zijn, dit komt helemaal goed met de samenwerking. Dit wordt een top team en in mij borrelt het enthousiasme. We mogen het veld in opzoek naar alle soorten die Bart heeft genoemd tijdens het college. Dat is nog knap lastig, want ga maar eens een platbuik libellen zoeken als je hem nog nooit gezien hebt! Voor mij fladderen vlinders in allerlei kleuren, maar mijn oog valt op een vuurvlindertje. Een oranje verschijning die erg opvalt in het groen echt veel tijd om er van te genieten hebben we niet de tijd tikt door. We zijn opzoek naar die ene platbuik libel en die valt nog niet op hier er vliegt, fladdert en kruipt van alles voorbij. Met mijn camera in de aanslag en een waadpak aan voel ik mij onoverwinnelijk ondanks dat ik in binnen in mijn waadpak tempraturen heb bereikt die aanvoelen als een privé sauna. Mijn laarzen soppen en we staan met onze enkels in het water, we eindigen onze tocht op een tril plaat. Bizar, wanneer ik spring trilt de hele bodem mee en het lijkt even alsof ik mij op een mini eilandje begeef!
Inmiddels is het zonnetje gaan schijnen en waait Dolly het balkon weer op. Haar poetsbeurt gaat verder en zo ook mijn avontuur! Want dat wij ons onoverwinnelijk voelde als team groen heeft mogen blijken. We zijn alle drie door!
Kijk hier indien je de uitzending gemist hebt of opnieuw wilt bekijken.
