Dit is Phalacrocorax carbo, in de volksmond de Aalscholver. Al vergeet ik nooit een kind op het strand die riep naar mijn collega natuurgids: ‘Meester! Kijk een schaalolver!’ Er zijn veel bijnamen voor deze vogel, maar Schaalolver blijft uniek.
De Phalacrocorax is een hele goede duiker. Dat laat hij ook graag zien, maar Phalacrocorax is en blijft een vogel. Toch droomt hij ervan om te leven tussen de vissen. Hij eet ze graag, en wanneer hij duikt merkt hij niet hoe klunzig hij is. Gelukkig is Phalacrocorax niet altijd. Hij ziet alleen zijn soortgenoten wanneer zij te samen komen om te broeden.
Veel aalscholvers hebben moeite met opstijgen en vliegen, ze zijn lui. Ze vliegen vaak alleen wanneer ze wind mee hebben, dan ziet de buitenwereld niet hoe lastig ze het vliegen vinden. Vliegen kan Phalacrocorax dan ook alleen nadat hij is opgedroogd. Phalacrocorax heeft namelijk een probleem, in tegenstelling tot alle andere kustvogels heeft Phalacrocorax geen duikpak. Hij heeft geen dun laagje vet op zijn veren die het water tegenhoud, en daarom zit Phalacrocorax na het eten voor paal. Of moet ik nu zeggen op de paal? Hij beoefend hier geen yoga, maar laat zijn vleugels drogen. Een lastige positie als je het mij vraagt, ga zelf maar eens een paar uur op een paal zitten met je armen wijd, geen pretje toch?
Phalacrocorax was vroeger niet geliefd bij de vissers. Zijn familie en vrienden werden vaak afgeschoten. Vissers zagen vroeger zijn familieleden als concurrentie. De aalscholvers hebben dan ook een zware tijd achter de rug, maar de populatie neemt nu ook weer sterk toe. Phalacrocorax zie je niet alleen aan de kust, maar ook langs sloten, meren en soms in de stad.
Phalacrocorax is nog altijd single, dat komt misschien doordat zijn tafelmanieren niet echt fatsoenlijk zijn. Hij eet niet, hij schrokt! Een echte vreetzak is het! In één keer slikt hij de vissen die hij vangt door. Soms met fatale afloop voor de gene met wie hij dineert, want soms verslikken de aalscholvers zich met de dood als gevolg.
foto: vogelbescherming Nederland
Ook het uiterlijk van Phalacrocorax zit hem tegen, al van jongs af aan. Als kleintje is de aalscholver naakt en zwart. Ze vliegen al na twee maanden uit, maar pas na twee jaar krijgen ze een zwart verenkleed. Hoewel het best een mooie vogel is om te zien, vinden veel mensen hem lelijk. Hij heeft een echte haaksnavel, en wat zwart is moet zwart blijven vinden veel zeevogels, want ook de aalscholver volgt de mode: ‘back to black’.De vrouwtjes krijgen in het broedseizoen een witte kop, hals en buik.
Erg charmant ook met die zwemvliezen, want lopen? Pff veel te ingewikkeld. En voor wie hoop heeft dat er nog enigsinds een mooi geluid uit deze vogel komt. Nou vergeet het maar, de Phalacrocorax moet het niet hebben van zijn stem.
Al bij al dus een klunzige vogel. Je kan je afvragen, wat is er mis gegaan tijdens de evolutie, maar hé zeg nou zelf. Het is stiekem toch een prachtig gezicht om te zien hoe hij zijn vleugels droogt na het vissen?
Liefs,
Moedertje Groen
