Verjaardagsblog: HieperdePIEP!

Als kind keek ik erg uit naar mijn geboortedag. Jarig zijn was toen nog een feest. Soms zelfs met een verkleedfeest, omdat mijn verjaardag in de voorjaarsvakantie en soms op carnaval valt. In januari begon ik al met aftellen, februari vloog voorbij en opeens was het maart! Mijn nichtje van 6 doet nu hetzelfde. Ik herken haar vreugde. Wanneer ik vraag wat ze het leukste vind aan jarig zijn roept ze enthousiast: iedereen komt en ik mag cadeautjes uitpakken. Dan neem ik haar mee naar buiten en gaan we samen op zoek naar een cadeautje op ons niet-verjaardags-feest. Ik verklap haar mijn geheim om iedere dag cadeaus te krijgen zonder jarig te zijn…

Piepkleine cadeaus van de natuur zijn voor mij het leukst. Die kleine dingen vormen de hoofdrol voor mijn verhalen. Ik hoef er niet ver voor te reizen, ik hoef ze niet uit te pakken en ze maken mij voor een kort moment heel even blij. Het is een gezond pretmoment. Misschien kun je het ook wel een kortwerkende drug noemen. Iedere keer dat er zo’n ‘cadeautje’ op mijn pad komt krijgen mijn hersenen een shotje dopamine. HOERA! Kleine ontmoetingen met beestjes, een biddende roofvogel, een pad, kleine bloemen, een handje wild geplukte kruiden of een zangvogel die zijn deuntje zingt. Het zijn zomaar wat voorbeelden van duurzame cadeaus die je hart en ziel kunnen voeden. Terwijl ik dit schrijf ligt de jonge maansikkel perfect ‘lachend’ omhoog. Als een lichtgevende smiley in de donkere lucht. Ook dat is een prachtig cadeau om te zien.

Soms vormen die kleine ontmoetingen ook vriendschappen. Zoals met deze kleine hier.

Grote oren, bolle zwarte kraalogen en een wit buikje. Dat kan alleen de (schattige) bosmuis zijn! Een wilde tuin is een uitnodiging voor bosmuizen en met de aangrenzende paardenweides, stallen en het bos naast zijn deur woont deze bosmuis in zijn majestueuze natuurvilla. 

Laatst waren we op de moestuin bezig met een schoonmaak van de werkkisten. Dit klusje was al jaren uitgesteld en het werd weer eens tijd.  Daar kwam plots de bosmuis tevoorschijn. Zijn staart is net zolang als zijn lijf en hiermee kon hij behendig uit te kist springen. Hoe hij van zijn houten huis in de plastic kist is gekomen blijft een raadsel. Ik heb trouwens liever een bosmuis, dan spits of woelmuizen. Die laatste twee kunnen van de schrik behoorlijk ‘gillen’. Dan schrik ik op mijn beurt, mij een hoedje als er bij het optillen van materialen een krijsend muisje tevoorschijn komt.

Ik had de slaap van de bosmuis onbedoeld bruut verstoord. Afgelopen najaar was ik vergeten dat ik een zakje met paardenharen in de houten kist gelegd had  om te bewaren als nestmateriaal voor de vogels. Muis was mij voor en heeft dit complete plastic zakje inclusief inhoud omgetoverd tot een prachtig nest voor zichzelf. Hij zat er deze winter warmpjes bij.

Nestje van paardenhaar, stro, stro-touwtjes en plastic vormen een warm nest voor de bosmuis. De houtenkist is warm en droog. Hiervoor moest hij wel even in de deksel een gat knagen , maar vooruit hij mag blijven.

De schoonmaak zelf was een groot succes want onder de werkkist overwinterden meer dan 50 slakken. In de bloempotten nog eens 50 stuks. Een bosvilla met vijf***** sterren voor Muis, want de roomservice was inbegrepen bij zijn verblijf. De honderden ‘escargots’ zijn netjes opgeruimd. Hopelijk lees ik dit niet terug in zijn review. Dierensporen hoeven niet altijd groot te zijn. Door deze kleine sporen te volgen, ontdek ik meer over de makers ervan. Soms blijf ik met raadsels achter, maar bij deze moord is de dader overduidelijk de bosmuis. Als het ware kroop ik even in de huid van een bosmuis! Piep! Zo werd die saaie en lang uitgestelde schoonmaakklus toch nog een klein avontuur.

Knaagsporen van een aangevreten slak door de bosmuis. De muis heeft alleen de kop van de slak kunnen opeten. Bosmuizen eten onder andere wormen, slakken, kevers. Op mijn tuin is het allemaal te vinden. Ook zijn plantaardige voedsel zoals zaden, bessen en plantenresten kan hij vinden op zijn landgoed.

Hoewel de levensverwachting van een bosmuis niet langer dan een jaar is, heb ik ieder jaar wel een paar muizenvriendjes in de moestuin. Ik probeer ze te zien als vrienden, tenslotte is het logisch dat ze zich thuis voelen tussen mijn wilde kruiden en bloemen. Dus delen we samen de tuin. Niet alle knaagdieren vormen een plaag. Bosmuizen zijn beschermd en vormen geen plagen. Meestal gaat het samenleven met een bosmuis goed, vorig jaar kostte de vriendschap met een veldmuis mij helaas 150 doperwten. Ik doe altijd onderzoek naar wie de dader is, om te zien of ik het probleem kan oplossen. Door sporen te volgen leer je veel over de dader.

Die veldmuizen leven veel ondergronds en graven gangenstelsels. Vanuit die gangen kunnen ze gemakkelijk bij de (jonge) wortels van planten komen. Ook de restjes van zaadlobben Ik wacht nu met uitplanten van mijn zaaigoed tot de voeding van de zaden en erwten is opgenomen en stevige wortels heeft gevormd. Dat zetmeelrijke erwtje is namelijk de snack van mijn vriendjes. Goedkope visite, want ze snacken gezond, maar het delen met elkaar is niet wederzijds. In het plantgat van de peulvruchten stop ik soms wat geurende muntblaadjes in de hoop dat deze geur ze op afstand houdt. Om stevige wortels en planten te ontwikkelen stop ik er ook brandnetel en smeerwortelbladeren bij. Later in het seizoen gaat het samenleven tot nu toe prima. Muizenvrienden scharrelen ook graag in de composthoop. Sommige muizensoorten maken graag in de composthoop een nestje. Het is in het midden van een composthoop lekker warm. Pas dus op wanneer je in de composthoop gaat graven.

Als bedankje heb ik na de grote schoonmaak nog wat schapenwol en een stukje notenbananenbrood bij zijn nestje gelegd. Uiteraard heb ik zijn kunstwerk laten zitten. Ik beschouw het maar als een eer dat het dier zich thuis voelt bij mij. Elke bloempot of steen die ik optil zitten muizengangen onder. Het is een mooie ontmoeting om de dieren en hun natuurlijke habitat te leren kennen. Hoe mooi mens en dier samen kunnen leven.

Geluk zit hem dus voor mij echt in die kleine dingen. Met al het piepkleine leven op de tuin heb ik iedere dag een cadeautje. 364 dagen + mijn verjaardag!

De moord op de overwinterende slakken. Allemaal gekraakte slakkenhuizen. Opgeruimd staat netjes… Opruimen is ook een cadeautje.