In mijn werkkamer hangt een tekening van Litha(zonnewende 21 juni). Om mijzelf te herinneren dat het goed is om ‘los te laten’. Op de oranje rode zonnige tekening staat geschreven: ‘Groei en bloei gaan over in rijping.’ De periode na de zonnewende verandert de energie in de natuur, alles maakt zich klaar voor het najaar. Enerzijds is het een bijzondere periode vol overgangen en anderzijds worden we als mens weer terug in de realiteit gebracht. De zomer kan niet voor altijd duren, dus geniet ervan zolang het kan.
Dit jaar kwam die periode eerder dan normaal. De gierzwaluwen zijn al verdwenen, het geluid van de zomer namen zij met zich mee. De spinnen zijn al weken bezig om de natuur te veroveren en ook de eerste vochtige nachten en mistige ochtenden zijn al geweest. De bomen laten hun bladeren weer vallen en het zal niet lang duren voor ook de laatste boeren zwaluwen vertrekken, of hun nestje (zoals op de foto hieronder) nu uitgevlogen is of niet. Boerenzwaluwen maken meerdere nesten per seizoen, hun groot gebrachte jongen helpen vervolgens met het voeren van de 2e en 3e leg.
Opeens wordt het stil. Op die enkele krekelman die zingt na. Het wakker worden in de natuur is in augustus altijd een beetje raar. Alsof je wakker word zonder je partner. Ik voel een leegte. De vogels hebben geen reden om te zingen. Ze hebben hun ‘ding’ gedaan. Ze hoeven geen vrouwen meer te versieren, territoria te verdedigen of jongen te voeren. Dus zit er maar één ding op: je snavel houden en je mooi maken. Zorgen dat je goed in de veren zit en je klaar maken voor een lange reis naar het zuiden. De ruiperiode is aangebroken en dan is het een stuk stiller qua concerten in het duin en bos.
Mijn hart en lijf moeten accepteren dat het luchtruim straks weer ‘leeg’ is. Geen boerenzwaluwen meer met hun acrobatische kunsten en die nachtegalen hielden al een poos hun snavel. Ook zij laten los, ze volgen hun gevoel. Er is nog zoveel wat ik wil doen nu het mooi en warm weer is. Er valt nog zoveel te schrijven. De zomer lijkt zo kort of vliegt voorbij dit jaar. Inmiddels staan de eerste uitgebloeide gedroogde bloemen al in de vaas. Zo heb ik een stok achter de deur dat het tijd is om richting rust te gaan. Of ik nu wil of niet.
Gelukkig kan ik nog een kleine troost vinden bij de planten, maar ook zij zijn uitgeput. Het is tijd voor hun om los te laten, hun zaden te verspreiden en alle energie terug te laten vloeien naar hun wortels. Dat is nu gaande en voelbaar. In mij gebeurd hetzelfde, maar omdat ik geen zaden heb die ik los kan laten zoek ik naar andere mogelijkheden. Ik merk dat ik vastloop in zaken er is teveel wat ik nog niet wil loslaten. Als ik dan toch moet loslaten en als de natuur dan toch haar zaden uitstrooit, waarom doe ik dan niet met haar mee? Zo gezegd zo gedaan. Ik schoffelde de afgelopen dagen een zaaibed en vandaag heb ik gezaaid. Gezaaid voor volgend jaar. Zo kunnen al die kleine zaadjes straks in winterrust gaan en ontkiemen wanneer ze er zelf klaar voor zijn.
Iedere dag is een nieuwe les in de natuur, maar loslaten is meer dan een les. Leren loslaten is wijsheid, leren loslaten is het leven. Het is een kunst en een geschenk in een. Niet iedereen kan loslaten en ik zal er nog jaren over doen om het te kunnen, maar ik heb de beste leermeester die je als mens maar kunt vinden: het buitenleven.
Tijdens het zaaien sloeg ook de paniek toe, want ontkiemen de zaadjes wel? Zullen ze wel genoeg ruimte hebben? Zal het gras ze niet verstikken? Hoe kan ik nou afwachten en het kost zoveel kracht voor zo’n zaadje om te ontkiemen. Het komt allemaal goed. Volgend jaar zullen de bloemen bloeien die er klaar voor zijn en die andere zaadjes? Die zullen mij jaar in jaar uit nog gaan verrassen en kiemen wanneer zij er klaar voor zijn. Het eerste oogstfeest(1 augustus) is geweest. De natuur heeft in overvloed gegeven en zal nog even blijven geven. Het rijpingsproces is nog niet voorbij.
Dat alles in combinatie met het proces van rijping, de bloemen die nu indrogen, de rupsen van vlinders die ik overal tegenkom tijdens het tuinieren en de vogels die zich klaar maken voor hun reis zijn een teken van overgang. De dierenmoeders verstoten hun kroost het is tijd om ze los te laten. De herfst zal komen en dus kan ik maar beter genieten van alles wat het met zich mee brengt. Die tuin die red zich wel, de natuur zorgt voor haar. Dat hoef ik eigenlijk niet meer te doen. Het is tijd om een stapje terug te doen en ons klaar te maken voor de herfstequinox.
Vond jij dit ook een leuk bericht?
Deel het gerust binnen je netwerk en fijn dat je mijn website volgt.
Tips en suggesties zijn ook welkom via info apenstaartje moedertjegroen.nl
