Hebben jullie de nieuwste Cincidela hybrida al gezien in de showroom?
Nee, dat klopt want nieuw is ze helemaal niet, sterker nog de Cincindela hybrida is miljoenen jaren ouder dan Red Bull, AlphaTauri en Mercedes bij elkaar. Waarom wordt zij dan niet opgemerkt? Ze is tenslotte ook nog eens een hybride.
De Cicindela hybrida is een kever, trappelt van ongeduld en staat altijd klaar om te racen. Ze heeft een passie voor snelheid en raced sneller dan dat ze kan kijken. De drie F1 soorten hebben de neiging zich zo snel te bewegen dat ze eeuwig rondjes willen blijven rijden terwijl de kever razendsnel in rechte lijnen kan racen. Omdat de F1 auto’s bestuurd moeten worden en de Cincindela dat zelf bepaald. Super handig natuurlijk die zelfstandigheid, want zo bereik je ook nog eens je doel. Dan hoeft het Zandvoortse parcours inderdaad niet zo groot, zoals Arjan Lubach in zijn aflevering van 23 februari al suggereerde.
Er is echter één groot of eigenlijk een klein probleempje. De kever, Cincindela hybrida is een insect, een loopkever om precies te zijn. Een basterdzandloopkever om nog ietsje specifieker te zijn. Houdt de droom van de Cincindela om te racen tijdens de Grand Prix hierbij dan op? Ja. Zeker nu het leefgebied van dit kevertje is verkleind door de aanleg van het nieuwe parcours én het stampen van alle fans over de duintoppen straks in mei. Daarnaast heeft het kleintje nog een probleem, ze kan zó snel racen dat ze er zelf duizelig van wordt en tijdens de race moet stoppen om zich te oriënteren. Zie je het al voor je ‘onze’ Max die uit moet stappen om zich, tijdens de race, te oriënteren waar hij naar toe moet rijden…
De kever heeft grote bolle ogen die bestaan uit allerlei kleinere samengestelde ogen, dit noemen we facetogen. Insecten zien hierdoor veel bewegingen en merken hun prooi dus gauw op, maar doordat het kevertje een snelheid van ongeveer 2,5 meter per seconde kan bewegen rent hij sneller dan dat hij kan zien en tsja, dan vlieg je wel eens uit de bocht. Wanneer de kever zijn prooi te pakken heeft in zijn krachtige kaken, zuigt hij hem leeg. Klein, maar krachtig laten we maar zeggen.
“… We menen dat we sneller kunnen gaan dan wat dan ook, en zo lopen we onszelf continu voorbij. In het waanzinnige tempo van onze tijd hollen we voortdurend van het verleden naar de toekomst. Het moment van het heden, waar het leven plaatsvindt, gaat daarbij verloren.*”
*Quote Johanna Paungger & Thomas Poppe, schrijvers van het boek: ‘In harmonie met de maan’ blz. 23