Struinen door duinen
Voor mij en vele andere Noordwijkers zijn de duinen “onze achtertuin”. Dagelijks struin ik een ronde met Luna. Hoewel veel mensen dezelfde ronde wandelen met hun hond loop ik bijna nooit het zelfde stuk tenslotte kan een beetje afwisseling geen kwaad. Toch verwonder ik mij iedere keer over de bomen en de vogels in het zelfde stukje gebied langs de trimbaan. Keer op keer spot ik weer iets anders, maar toch begint de wandeling mij te vervelen. Dezelfde paden, dezelfde mensen, het zelfde gebied. Laatst grapte ik dus naar een vriend dat ik deze wandeling blindelings kan lopen. “Wie kan hier nou verdwalen, dat is toch onmogelijk?” Ik was een belangrijk punt vergeten, het feit dat ik hier al 25 jaar woon. Het feit dat ik elk paadje, short cut, wildwissel en ronde ken. Hierdoor onderschatte ik “mijn achtertuin”.
Tot ik vorige week tijdens een ronde bij zonsondergang weer wakker werd geschud. Blijkbaar zie ik er in mijn groene broek en wollen leger trui voor sommige uit als een boswachter. “Mevrouw! mevrouw” klonk het paniekerig vanaf het andere wandelpad. “Och wat fijn dat ik u hier tref, u werkt hier neem ik aan?” Ik antwoorden dat ik hier woon en dat dit gebied soort van mijn werk gebied. “Ik ben verdwaald. Verdwaald” Ze herhaalde het paniekerig. “Ik dacht ik ga even een kort rondje doen, ziet u, maar alles lijkt hier zo op elkaar. Het is hier zo mooi, maar ik kwam maar niemand tegen om de weg te vragen.” Ik grinnikte, en ik maar denken dat niemand hier ooit kon verdwalen mevrouw. Ik legde haar de route uit, terug naar haar Staatsbosbeheer vakantiehuisje. De eerste bocht daarna volgt het eerste fietspad, het tweede asfalt pad en dan schuin rechts volgt het vakantiehuisje van Staatsbosbeheer. Ze bedankte mij een aantal keren vriendelijk en haar enthousiaste Rhodesian Ridgeback sprong zo hoog dat ik nog net een kopstoot van het dier kon ontwijken. We namen afscheid en ik liep grijnzend door. Gebeurde dit echt?
Hoe is het mogelijk? Bedacht ik mij bij mezelf. Verdwaald in dit gebied. Blijkbaar is dat heel gemakkelijk. Wat jammer dat ik haar niet heb gevraagd waar ze vandaan kwam. Het bleek een mooie les voor mij te zijn, want wat voor mij vanzelfsprekende schoonheid is, is voor iemand anders totaal nieuw gebied.
Niets is vanzelfsprekend en zelfs alles wat ooit vanzelfsprekend wordt voor de mens, zal van nature ongekende schoonheid blijven. De duinen, de stuifvlaktes, het groene mos en zelfs de stukjes duinbos met Esdoorns en eiken. Het hoort allemaal tot dat dagelijkse rondje met Luna. Echter zal ik er vanaf heden weer met een frisse blik naar kijken, tenslotte valt er altijd wel wat nieuws te ontdekken en wordt zo een saaie wandeling toch weer een avontuur.
Groene Groet,
Tessa
